Witte Kerst

Witte Kerst


((Wat: Een paar maanden zijn Peter, Susan, Edmund en Lucy weer terug in Engeland en hebben ze Sharon vanalles over hun wereld geleerd. Het is lente bij hun en ze verlangen naar Narnia, maar Peter en Susan weten dat het voor hun er niet meer in zit, of toch nog wel? Sharon heeft sinds een uitje naar het strand een slecht gevoel, alsof haar broer in zeer groot gevaar is en probeert een manier te vinden om terug te keren naar Narnia. De anderen besluiten haar te helpen en keren terug naar het strand waar Sharon voor het eerst dat gevoel kreeg.
Waar: Het strand & Narnia
Wanneer: Lente (Engeland), winter (bijna kerst > Narnia)
Genre: Spanning, onzekerheid, gevaar...
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Ik keek om me heen. Een fris briesje waaide er over het lege strand heen en de donkere wolken zaten de zon te pesten zodat er geen zonnestralen waren die de Aarde konden bereiken en het nog kouder werd. Daar stond ik dan in met spijkerbroek en een shirt. Een koude rilling kroop over mijn rug. Ik plukte met een hand aan de uiteinden van mijn shirt; ik was nog altijd niet aan deze kleding en stoffen gewend, een van de weinige dingen.
Waar was het ook al weer? Waar kreeg ik voor het eerst het gevoel van dat Caspian gevaar liep? Daar was het gevoel het sterkste...
Ik keek om me heen, alsof het zou helpen. Het gevoel dat mijn broer gevaar liep, had ik altijd nog, maar hier begon het voor het eerst en was het gevoel het sterkste geweest, alsof er een doorgang naar Narnia in de buurt was...
Toen viel mijn blik op een grot in de verte. De doorgang was verborgen, maar ik had nieuwsgierig alles bekeken en had hem gevonden, waardoor de anderen mij even kwijt waren geweest.
"Volgens mij weet ik het weer!" riep ik naar de anderen. Peter keek om, tikte Lucy op d'r schouders aan en riep wat terug. Door de wind verstond ik er echter geen woord van en wees ik maar naar de plek waar de verborgen grot zich bevond. Ik hoopte zo dat daar een doorgang zou zijn naar Narnia...
Ik liep erheen met de gedachte dat de rest me zou volgen. Ik keek even om en zag dat Peter me in ieder geval volgde, dus ik nam aan dat de rest er ook aan kwam. Bij de stenen aangekomen, ging ik op mijn knieën, keek ik links en rechts en wist toen de ingang - verborgen achter stapels bladeren en takken - weer te vinden. Ik kroop naar binnen, haalde de mini-zaklamp uit mijn zak en knipte hem aan om wat licht te krijgen. De geur was muf, maar hier was ik inderdaad geweest toen ik het gevoel voor het eerst en zo sterk kreeg.
Terwijl ik binnen met een dichtgeknepen neus op de rest wachtte, wachtte Peter buiten de grot totdat de rest eerst naar binnen zou zijn voordat hij zou gaan...

Ik was aan het wandelen strand.
''Wat is het mooi weer zeg''
Zei ik tegen mezelf, ineens zag ik een paar kinderen en vond dat ze een beetje raar deden.
''Wat zijn hun aan het doen''
Ik volgde ze.
''Gaan hun nou een soort grot in''
Ik zag dat er eerst een meisje naar binnen ging en toen een andere erg mooie meisje.

Hij had Sharon gevolgd. Hij wist niet goed hoe hij zich moest voelen. langs de ene kant was hij best blij dat ze weer terug naar Narnia zouden gaan, maar hij wist niet zeker of hij wel wilde weten wat er met Sharon's broer mis was.
"Lucy, jij na Susan !" Hij liet zijn zusje voorgaan en ging dan ook naar binnen.
"Peter, kom je?" riep hij zijn broer na en kroop verder tot hij bij de anderen was.
"Weet je heel zeker dat het hier is?" vroeg hij aan Sharon terwijl hij verder kroop. Uiteindelijk was hij binnen.

Peter trok Lucy mee terwijl hij Susan en Edmun waarschuwde dat Sharon iets meende te hebben gevonden. Hij wilde rennen om Sharon goed bij te kunnen houden, maar om meerdere redenen ging dat niet. Het zand, de wind en Lucy waren daar onderdelen van.
Bij de grot aangekomen was Sharon al in de grot verdwenen en volgden de anderen. Hij wachtte geduldig tot de rest allemaal naar binnen waren, zodat hij als laatste naar binnen zou gaan, zodat hij wist dat iedereen bij elkaar binnen was. Voordat hij naar binnen zou kruipen, keek hij eerst nog even om zich heen. In de verte meende hij iemand te zien, maar door het weer was het onduidelijk of diegene naar hun keek. Hij hoopte van niet en anders konden ze altijd nog als kinderen die aan het spelen waren gezien worden - al werkten hun kleding daar niet echt mee.
Hij kroop naar binnen en voelde direct hoe klein en krap de grot was. Toen hij Edmund zijn vraag hoorde stellen, gaf hij hem meteen een por in zijn zij met een veel betekende blik en keek toen Sharon weer aan die om zich heen keek. Hij keek weer naar zijn broertje.
"Pak je zaklamp. De jouwe is groter. Je hebt toch wel een nieuwe sinds je andere in Narnia nog altijd lag?" zei hij.
Sharon keek ondertussen goed om zich heen en scheen met haar kleine zaklamp meerdere malen verschillende richtingen op. Toen meende ze te weten waar ze het precies gevoeld had. Voorzichtig kroop ze verder en hoopte dat de grot niet in zou storten nu het zo druk was en hij was al zo nauw... Ze kroop de linkergang van de twee mogelijkheden in en kroop verder en hoe verder ze ging, hoe beter de lucht werd, maar ook hoe sterker het gevoel werd dat Caspian gevaar liep. Ze begon sneller te kruipen, drukte haar hand op een kleine puntige steen en vloekte. Ze stopte even, haalde de punt van de steen die in haar hand was blijven steken eruit en kruipte verder, wat rustiger en oplettender.

Hij knikte.
"Ja, is goed !" Hij nam zijn zaklamp en scheen om zich heen. Hij was blij dat hij nu toch al een beetje meer zag.
"Is het nog ver?" vroeg hij onzeker en voelde zich hier echt niet op zijn gemak. Het was hier zo... benauwd en hij had het gevoel dat de grot elk moment kon instorten. Het meisje dat Peter in de verte had gezien, volgde hen, al waren ze zich daar niet van bewust. Onzeker keek hij even om om te zien of de rest nog volgde.

((toestemming om Elisabeth te godmogen))

Haar hand prikte en zo nu en dan liet ze wat druppels bloed achter op de stenen terwijl ze verder kroop zonder nog maar zichtbaar een krimp te geven.
"Het is niet ver meer, geloof ik." Het laatste kwam best zacht uit haar mond, maar in de grot leek het veel harder en weergalmde het meerdere malen, kort maar krachtig. Ze kroop verder, tot het nog smaller werd. Onzeker keek ze heel even achterom of de anderen haar nog volgden, terwijl ze stiekem begon te twijfelen over dit idee. Wat als ze fout zat? Ging ze nu wel de goede kant op? Wat als er helemaal geen doorgang was? Wat als ze hiermee alleen maar hun leven in gevaar bracht?
Ze zuchtte, deed de kleine zaklamp in haar mond en kroop voorzichtig verder. Plots was er geen grond meer waar ze haar hand neer wilde zetten en gleed ze weg, omlaag de duisternis in. Ze wilde niet gillen om het instortgevaar niet groter te maken, maar een kleine kreet ontsnapte uit haar mond voordat ze haar handen ervoor kon doen.
"Sharon!" fluisterde Peter geschrokken. Hij kon niet zien als achterste wat er gebeurd was, maar vreesde voor iets ergs.

Af en toe leek hij iets nats te voelen op bepaalde plekken waar hij zijn hand neerzette, maar hij dacht dat het waterdruppels waren. Hij hoorde Sharon ook een kreetje slaken en vroeg zich af of alles in orde was.
"Lucy, wat is er gebeurd?" vroeg hij heel erg zachtjes aan Lucy en probeerde voorbij haar te schijnen met zijn zaklamp en probeerde Sharon te zien. Onzeker keek hij om naar Peter en wist niet goed wat hij moest doen. Als Sharon ergens in gevallen waren, moesten ze door om haar eruit te halen, maar zijn zussen waren voor hem en hij wilde hen niet vooruit laten gaan omdat hij bang was dat ze er ook in zouden vallen.

Toen haar hand weggleed en ze in een gat of iets viel - het was te donker voor haar geweest om te kunnen zien wat er precies gebeurd was - was ze enorm geschrokken. Op haar buik viel ze steeds verder omlaag de diepte in en meerdere malen maakte de tunnel een bocht en kreeg ze de indruk alsof het een soort glijbaan maakte.
Even had ze er plezier in en was de angst afgenomen, tot ze iets voelde. Geschrokken draaide ze zich een stukje om en probeerde ze zich te remmen. Het lukte maar net en gauw ging ze recht zitten. Haar handen had ze stevig tegen de muur aan voordat ze weer verder zou gaan, maar lang zou ze de kracht niet meer hebben om zo te blijven.
"Jongens? Horen jullie me?" vroeg ik onzeker. Mijn stem weergalmde in de tunnel en klonk op normale hoogte - luider dan ik het gezegd had - toen het de anderen bereikte.
"Ja, we horen je! Alles in orde?" reageerde Peter toen hij haar hoorde. "Wat is er gebeurd?"
"Ja, alles in orde. Ik ben ik een of andere tunnel gevallen. Maar - geloof het of niet - volgens mij leidt hij naar onze bestemming! Het gevoel is zo sterk, ik word er gewoon door aangetrokken. Maar het probleem is; ik houd dit niet lang meer, ik glijd zo verder weg en ik weet niet waar ik uit zal komen. I-" Mijn verhaal kon ik niet meer afmaken. Mijn hand gleed weg en geschrokken viel ik en gleed ik verder de tunnel door...

Ik kroop door en botste toen tegen Peter op.
''Oeps sorry''
Ze voelde zich betrapt.
''Moeten we achter Sharon aangaan''
Vroeg Susan.
''Wat vind jij Peter''
Vroeg ze toen

"Wie was dat, Peter?" vroeg hij toen hij een meisjesstem achter Peter had gehoord die zich verontschuldigde. Hij probeerde niet te luid te praten, maar hij was nieuwsgierig en kon zijn hoofd niet goed omdraaien om te zien.
"Ik vind dat we achter Sharon aanmoeten, ook al zou het de ingang niet zijn, we moeten haar daar wegkrijgen en we zijn Sharon toch al tot hier gevolgd, dan weet ik zeker dat ze hier ook gelijk in heeft !" zei hij tegen Susan.
"Dus ga maar ! MAar wees voorzichtig !"

Hij luisterde aandachtig naar het geluid onder hun, maar Sharon vervolgde haar verhaal niet meer. Zou alles in orde zijn?
Hij schrok toen hij iets tegen zich aan voelde en een meisjesstem zich verontschuldigde. Hij keek verbaasd om en keek in het gezicht van de onbekende op het strand, toch?
"Wie ben jij? Wat doe je hier?" vroeg hij achterdochtig. Wat moesten ze nu doen? Ze hadden de aandacht van een onbekende duidelijk getrokken; hadden ze Narnia's geheim en veiligheid in gevaar gebracht hierdoor?
Hij keek - geschrokken van Edmunds stem - weer voor zich.
"Geen idee. Een compleet onbekende," fluisterde hij Edmund zijn reactie terug. Toen keek hij weer goed en probeerde Susan aan te kunnen kijken, maar het lukte niet. Het was te klein, te krap en te nauw om over of om iemand heen te kunnen kijken.
"Ga maar, Ed heeft gelijk. Maar wees voorzichtig!"

Hij wachtte ongeduldig tot Susan door de tunnel zou glijden. Wanneer ze in een bredere ruimte zouden zijn zouden ze het probleem met de onbekende kunnen oplossen, nu kon het hem niet eens zoveel schelen omdat hij zich steeds benauwder voelde in deze smalle grot. Toen Susan eindelijk door de tunnel gleed, duwde hij voorzichtig Lucy achter haar aan.
"Susan, vang Lucy op !" zei hij en gleed ook achter Lucy aan. Hij gleed steeds harder naar beneden, maar was even bang dat hij op Lucy en Susan zou belanden.
"KOm maar Peter !" riep hij toen hij al even onderweg was.

((toestemming om Susan te godmoden))

Ze laat onwillekeurig een kreet ontsnappen als ze de tunnel in wordt geschoven door Edmund.
Dan begint ze te lachen en ze schiet de tunnel uit om door Susan opgevangen te worden.
Haar wangen zijn rood en ze heeft een brede glimlach op haar gezicht als ze opstaat met hulp van Susan.
''Wauw!'' roept ze. ''Dat was geweldig! Hoo!''
Ze springt opzij voor Ed.
''Hey Edmund! Geweldige glijbaan, hè?''

Hij keek toe hoe een voor een zijn zusjes verdwenen in de duisternis, gevolgd door Edmund. Toen hij zijn broertje hoorde roepen dat het zijn beurd was, keek hij even om naar de onbekende. Toch kroop hij weer verder, ging goed zitten en liet zich in het gat verdwijnen. Hij hield niet zo van glijbaans, maar deze was anders, leuker, maar toch ook weer niet. Hij hoopte maar dat iedereen veilig en wel beneden aangekomen was. Beneden aangekomen, viel hij bijna op Edmund.
"Zeg Ed, wil je nou eens beter opletten?!" zei hij direct en een grijns verscheen op zijn gezicht. Hier kon Edmund niets aan doen en daarom zou hij vast wel begrijpen dat hij hem alleen maar plaagde. Peter keek om zich heen en pakte Edmunds hand zo beet dat hij de zaklamp kon besturen. Hij zag zijn zusjes en zijn broertje, maar geen Sharon.
"Sharon? Sharon! Waar ben je?!" fluisterde hij bezorgd. Zijn stem was zacht zodat er hopelijk geen instortgevaar was, maar alsnog begon er vanalles te trillen en keek hij geschrokken om zich heen.
"Hierheen!" klonk een zacht, maar opgewonden stemmetje.
Verbaasd keek Peter om zich heen, proberend erachter te komen waar Sharons stem vandaan kwam, maar door alle weerkatsingen was dat onmogelijk.
"Hier, om de hoek! Kom kijken!"
Peter liet Edmunds hand met rust, pakte Lucy's handje beet en liep met haar de hoek om. Daar stond Sharon, maar de duisternis van de grot was verdwenen en ze stonden in een andere, dit maal verlichte, grot waar vier beelden stonden met kisten ervoor. Een glimlach verscheen op Peters gezicht. Ze waren terug!

Hij keek zijn zusje met een grijns aan.
"Ja, best leuk !" Hij wierp Peter even een boze blik toe en was blij toen die zijn hand niet meer vasthield. Even bleef hij wachten om dan achter Peter en Lucy aan te lopen. Net voor hij de hoek wilde omlopen, draaide hij zich om naar Susan.
"Kom je nog, Susan, of ben je van plan hier te blijven staan?" vroeg hij en draaide zich dan weer om en volgde zijn broer en zusje naar Sharon toe. Toen hij zag dat ze weer terug in Narnia waren, begon hij te stralen.

Ik zuchte even.
''Ze achterna dan maar''
Zei ik tegen mezelf
''Daar gaat die''
Ik liet me naar beneden glijden
Susan liep Edmund achterna.
''Eindelijk weer in Narnia''

Ze loopt met Peter mee, armen op tien over zeven. Wat verwacht je als je hand wordt vastgehouden door iemand waarbij jij tot zijn borst komt, maar ECHT niet hoger.
Ze glimlacht ook.
''Narnia!'' zegt ze blij.
Aslan! denkt ze vrolijk, en kijkt dan geschrokken achterom als er een plof uit de kamer met de tunnel komt.
''Volgens mij volgt dat meisje ons!'' sist ze tegen Peter. ''Waarom doet ze dat? Moet ze niet naar huis?''

Hij zag de gezichten van zijn broertje en zusjes en glimlachte bij het zien van hun gezichten. Hij keek Susan aan.
"En wij maar denken dat onze tijd om terug te keren naar Narnia erop zat!" Hij was blij dat ze terug waren, maar keek toen naar Sharon. Ze stond een stukje verder voor hun met haar rug naar hun toe, vlak bij de rand van de rotsen.
Hij liet Lucy's hand los en liep naar Sharon toe. Geruststellend legde hij zijn hand op haar schouder neer.
"Caspian kan goed voor zichzelf zorgen. Alles zal vast in orde zijn," zei hij. Sharon keek hem aan. Haar blik was neutraal, maar in haar ogen zag hij toch haar onzekerheid en bezorgdheid om haar broer. "Echt, hij kan zichzelf goed verdedigen en bovendien was er vrede in Narnia toen we weg gingen..."
"Maar - wat als er weer zoveel jaar voorbij is, net als jullie de vorige keer hadden. Leeft Caspian nog wel?" zei Sharon twijfelend en hier durfde Peter geen antwoord op te geven. Het hoefde ook niet meer toen hun aandacht door Lucy getrokken werd.
"Geen idee. Misschien moeten we opschieten voordat ze ons verder volgt. Dan is de kans groter dat ze terugkeert!" fluisterde Peter gehaast. Ze moesten Narnia veilig houden!

Ed keek onzeker om.
Dus het meisje is ons gevolgd?
Onzeker keek hij naar zijn broer. Zelf vond hij het niet zo'n goed idee om maar snel weg te gaan. Het meisje was hen al tot hier gevolgd, waarom zou ze dan terugkeren, zou ze niet gewoon blijven zoeken tot ze het vond? Ed zuchtte omdat hij wist dat naar hem toch niet geluisterd zou worden en ging naast Susan staan. Hij genoot van het uitzicht van Narnia en was echt blij dat hij weer terug was.

Ik probeerde de uitgang te vinden.
''Waar is die uitgang nou toch.''
Ik ging op me gevoel af en zag na een tijdje een beetje licht en liep daar op af.
''Wat is Narnia toch mooi''
Zei Susan.
''Ik heb het erg gemist''
Zei ze daarna

''Ik heb Narnia ook gemist, Susan! Alle dieren en de bomen... en Aslan!''
Ze glimlacht en loopt verder.
''En de bloemen en de heuvels, de geuren, de kleuren... alles!''
Ze kijkt achterom als ze voetstappen hoort, komend uit de ruime na de tunnel.
''Dat meisje volgt ons nog steeds! Wat moeten we doen, Peter?'' vraagt ze in een lichte paniek, maar nog te blij dat ze weer in Narnia is om het naar haar hoofd te laten stijgen.

Ik keek even achterom naar de rest van de groep en hield het toen niet meer uit. Ik sprong van de steen af om een verdieping lager op de stenen terecht te komen. Ik liep snel maar voorzichtig verder het pad van giga stenen af en daalde zo steeds verder af. Ik had haast, mijn gevoel zei me dat ik anders te laat zou komen.
Steeds sneller begon ik af te dalen, te snel. Mijn hand gleed weg en tot mijn geluk hing ik nog met één hand vast. Gauw pakte ik me weer goed beet en keek ik voorzichtig weer naar beneden. Ondanks ik al een groot gedeelte gedaald was, was het nog altijd een behoorlijke hoogt.
Peter keek om en zag dat ik weg was.
"Sharon!" Hij rende naar het punt waar ik net nog had gestaan en keek omlaag. Hij zag me afdalen en keek de anderen geschrokken aan. "We moeten bij elkaar blijven! We kunnen toch niets meer doen als ze hierheen komt. Wil je soms terug nu je er net weer bent? De kans is al klein dat ze de uitgang vind en zeg eerlijk: zou jij een onbekende plek in gaan? Kom op, we moeten afdalen!" Hij begon ook af te dalen.
Ondertussen was ik op de grond terecht gekomen en keek ik om me heen naar de enorm hoge, kale bomen. Herfst, bijna winter... Ik rilde toen een koude windvlaag voorbij streek. Ik had een zeer naar gevoel hierover...

Ze rent achter Peter aan, maar remt dan af.
''Oh, hoogte, zeg...''
Ze volgt Peter dan langzaam en voorzichtig.
''Ik hoop dat je gelijk hebt, Peter,'' zegt ze zenuwachtig om de afdaling. ''Ik zou niet willen dat Narnia wordt vernietigd door iemand die er amper wat vanaf weet... Als dat meisje nou maar terug gaat. Zou Sharon al beneden zijn, denk je? Ze had niet zo snel van ons weg moeten lopen, nu zijn we d'r een beetje kwijt...''

Ed wilde meteen achter Lucy gaan, maar besloot om toch maar eerst Susan te laten afdalen. Bezorgd keek hij naar beneden, niet zozeer bang voor de hoogte, maar bang dan Lucy zou vallen of Sharon. Over Peter maakte hij zich geen zorgen, die zou het wel goed doen.
"Voorzichtig, Lucy !" zei hij en keek Susan aan.
"Ga jij nu maar !" zei hij vriendelijk tegen haar. Hij liet zijn blik zoekend door de omgeving gaan en hoopte maar dat het meisje hen niet zou volgen.
"Ja, Sharon had moeten wachten !"

Ik liep naar het licht toe.
''Hehe ben er bijna''
Zei ik een beetje opgelucht.
Susan knikte.
''Ja is goed ik ga wel nu''
Ze maakte zich klaar.
''Sharon zou wel een goede reden hebben''
Zei ze nog en daalde af.