Het Laatste Middel

((Wat: Na opnieuw een keuze te moeten hebben maken tussen de twee kanten, hebben Sharon, Aaron en Cody tijdelijk een nieuwe kant gevormd: de Neutralen. Dan valt Zankou Sharon aan door dingen die hij graag van haar wilt, maar ze weet zich heftig te verzetten waarbij ze zwaar gewond raakt. Het lukt Aaron en Cody op geen enkele manier om haar te genezen doordat de magische ziekte bij haar teruggekeerd is. Ze gaan naar de Manor voor hulp, maar ook dat haalt niets uit. Sharon is stervende en Cody weet nog één laatste mogelijk middel. Werkt het? Is het te vinden? Weet Sharon te overleven? Als ze het overleefd, hoe bevalt dit? Verandert dit de rest van haar leven?
Waar: In het begin in het park vlak bij het bos
Wanneer: Vlak nadat Sharon opnieuw een keuzen tussen goed en kwaad heeft moeten maken (Time to make your choise... again)
Genre: Spanning, actie, gevoelens, liefde... etc.
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen (het moet wel om deze situatie draaien en geen andere lijnen!)
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Rustig liep ik door het park en schopte ik tegen wat steentjes aan. Daar was het bos, daar waar Aaron, Cody en ik nu al een tijdje in mijn boomhut woonden door de gebeurtenissen van laatst (doordat de uitslag van time nog onbekend is, wordt de kant niet genoemd!). Ik zuchtte en wilde niet terugdenken.
Waarom had ik dat stomme flesje aangeraakt? Hoe was het daar gekomen? Hoe zou alles nu zijn als ik het niet had gehad?
Ik drong deze vragen weg uit mijn gedachtes en keerde om op het pad, terug richting het bos. We hadden nog geen problemen met Demons, Heksen, etc. gehad, maar wie weet hoe lang het nog zou duren voordat ze zich ermee zouden gaan bemoeien?
Was het niet mogelijk om voor altijd met rust gelaten te worden en de derde neutrale partij te vormen in deze strijd tussen het goede en het kwade? Dit beviel me wel; niet vechtend tegen Demonvrienden, maar ook niet tegen mijn familie en goede vrienden.
Ik schopte weer een steentje weg en ging het bos in, op weg naar de hut.

Ik was met Hendrik een wandeling door het park aan het maken en wist niet dat Sharon op datzelfde moment ook in het park was. Ik tilde Hendrik op en ging bij de vijver staan en wees naar de eendjes.
"Kijk, daar zijn eendjes !"
Op hetzelfde moment verscheen Zankou achter Sharon met een gemene grijns.
"Zo, ben je nu slecht geworden?"vroeg hij aan haar rug en wachtte tot ze zou antwoorden. Hij bleef nog op Sharon afgaan.

Het pad lag vol steentjes en wist dat ik op een gegeven moment af moest slaan van het pad om bij de boomhut te komen. Orben, knipperen of schemeren - op welke manier dan ook - zou veiliger zijn, dat wist ik, maar ik was eigenwijs en wilde gewoon lopend zo ver mogelijk. Om binnen te kunnen gaan moest ik het zowieso al doen.
Ik schopte weer een steentje weg en hoorde toen iets. Geschrokken draaide ik me om en zag tot mijn schrik Zankou. Ik slikte angstig; ik hoopte vurig dat hij niet kwam waarvoor ik bang was en al die tijd had weten te voorkomen, in tegenstelling tot mijn nichtjes. Als hij wel daarvoor kwam, gaf ik me niet snel over, dat wist ik zeker.
"Zankou..." zei ik met een trillende stem van woede. "Wat moet jij hier? En slecht, ik? Ik ben onpartijdig, maar dat wist je allang of niet soms? Als je het niet wist, heb je zeer slechte bronnen!" Terwijl Zankou op me af bleef lopen, liep ik behoedzaam achteruit. Ik kende deze weg op mijn duimpje en blind zou ik hem ook nu weten.

Ik bleef met Hendrik naar de eendjes kijken.
Zankou grijnsde nog altijd.
"Neutraal bestaat niet !" zei hij toen. "Ofwel ben je slecht ofwel ben je goed.... en als je niet goed bent, ben je dus slecht !" zei hij en wist zelf goed genoeg dat zijn redenering nergens op sloeg. Met een gemene grijns bleef hij op Sharon aflopen en zag wel dat ze probeerde bij haar boomhut te komen.
"Waarom geef je niet gewoon toe dat je bij ons hoort?"

Ik keek Zankou woedend aan en vond dat zijn redenering nergens op sloeg.
"Geef me eens een goede reden waarom ik het wel zou doen?!" riep ik kwaad.
Help, Zankou is hier!
Ik hoopte dat mijn telepathie Aaron en Cody snel bereikte...
"Zeg op: wat doe je hier?" Ik maakte een bochtje omdat ik wist dat ik anders tegen een boom aan zou knallen.
"Ik weet heus dat je een bedoeling hebt. Je bent niet zomaar gekomen!"
Ga nou weg, donder op! Stomme Zak!
"Nou?!"

Ik ging met Hendrik terug op weg naar huis.
Waarom kan Sharon nu niet gewoon aan de kant van de goeden blijven?
Ik zuchtte diep en vervolgde mijn weg naar huis.
Zankou grijnsde en knikte.
"Natuurlijk heb ik een bedoeling ! Anders zou ik hier niet zijn !" Hij versnelde zijn pas zodat hij bij Sharon zou zijn voordat er hulp zou komen. Want hij dacht wel dat Sharon iemand om hulp geroepen had.

Ik keek Zankou woedend aan.
"Als je maar niet dacht dat ik met je vuile plannen mee ga werken!" zei ik kwaad en mijn ogen flikkerden duister. Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien, dat er niemand in de buurt was zoals meestal het geval was in dit deel van het bos.
"Zie je, ik verdedig me koste wat het kost!" zei ik.
Laat Aaron en Cody snel komen! Op z'n minst een van de twee!
Ik stopte met achteruit lopen en liet een grote ontploffing verschijnen bij de voeten van Zankou zodat hij weg zou moeten vliegen. Voor het geval het niet zou gebeuren, liet ik in mijn hand een vuurbal verschijnen.
Oh nee. Ik werk niet zo makkelijk mee...

Ik bleef plots staan en bedacht me dat Sharon's boomhut hier in de buurt was. Ik kon haar best even gaan opzoeken.
"Zullen we nog even bij Sharon op bezoek gaan?" vroeg ik Hendrik.
Zankou vloog naar achteren en tegen een boom aan,m aar sprong weer overeind en schemerde achter Sharon en greep haar bij haar armen.
"Blijkbaar komen je vriendjes je niet redden !" zei hij met een grijns. Hij keek even om zich heen en zag niemand.

Ik keek grijnsde toen Zankou naar achteren vloog.
"Zo, nu weet je dus dat ik me niet zomaar overgeef aan jouw plannen!" Ik gooide de vuurbal naar hem toe, maar hij schemerde net op tijd weg. Ik wilde me omdraaien - in de verwachting Zankou achter me te treffen - maar mijn armen werden al beetgepakt.
Cody! Aaron! Help me nou!
Ik kreeg het angstige vermoeden dat het ook bij hun niet zo goed ging of dat ze op een onbereikbare plek waren.
"Oh, maar ik heb hun ook niet nodig tegen jou!" zei ik toen luid. Ik gaf Zankou een harde kopstoot tegen zijn kaak aan door te springen en hard op zijn tenen te landen met mijn volle gewicht. Daarbij liet ik ook nog een energie- en vuurbal in mijn handen verschijnen en gooide die in zijn maag, waarna ik me los wist te trekken. Direct nam ik enkele meters afstand van hem.
"Zo, nu dringt het volgens mij eindelijk tot je door!"

Ik zag Hendrik knikken en ik glimlachte naar hem.
"Ok, dan gaan we naar Sharon !" Ik begon met hem in de richting van Sharon's boomhut te lopen.
Zankou had de aanval van Sharon niet verwacht en strompelde verbaasd achteruit toen hij door de energie-en vuurbal geraakt werd. Een tijdje bleef hij gebogen staan, maar toen richtte hij zich in zijn volle lengte op en gooide een energiebal naar Sharon toe. Net op dat moment kwam ik in zicht. Geschrokken orbde ik de energiebal weg en liep met Hendrik in mijn armen naar Sharon toe. Ik hield Hendrik goed vast zodat Zankou hem niets kon doen en liet hem dan naar achteren vliegen. Bezorgd bleef ik naast Sharon staan en keek haar aan.
"Alles in orde?"

Ik was blij dat mijn onverwachte verassingsaanval goed gewerkt had, maar toen hij een aanval op mij afvuurde, maakte ik een salto om dichter bij Zankou te komen en de energiebal te ontwijken. Dit ging echter mis door krampen in mijn been van net en ik landde te vroeg op de grond, waardoor ik een grootte schouderwond kreeg.
Geschrokken keek ik om toen ik de energiebal weggeorbd zag worden en Zankou naar achteren geslingerd werd. An.
Oh nee, hè!
Ik keek onzeker om me heen. Aaron, Cody en ik waren nu een aparte, neutrale partij en daardoor konden we beter niet omgaan met de goede en slechte kant, helemaal niet sinds ik laatst een kant moest kiezen. Daarom had ik afgelopen tijd ook niet open gedaan toen mijn moeder, broer, Jeremy en de rest bij de boomhut aan kwamen kloppen en zaten wij erover te denken om te verhuizen naar een andere, betere plek, maar nog zonder succes.
Ik krabbelde weer overeind en negeerde het feit dat mijn schouder/arm wond enorm prikte. Ik knikte simpelweg naar An en gooide nogmaals een vuur- en energiebal tegelijk op Zankou af. Nooit zou ik meewerken aan zijn plannen, helemaal niet als het ging om kinderen of iets. Als ik kinderen wilde, wilde ik het op natuurlijke wijze en door liefde, niet meer op de manieren die ik meegemaakt had!

Met mijn vrije hand begon ik Sharon's wonde te helen,maar toen het me niet lukte, keek ik onzeker naar Zankou die alweer opstond.
"Wat wil hij ?" vroeg ik en keek even onzeker om me heen. Toen ik zag dat er niemand anders was, wilde ik met Sharon wegorben, maar iets hield me tegen. Het was alsof ik nu niet meer eens met Sharon mocht praten nu ze aan geen kant stond. Voor de zekerheid hield ik me toch maar klaar om met haar weg te orben. Ik keek bang naar Zankou, maar toen schemerde hij plots gewoon weg. Ik vertrouwde het niet echt en keek even om me heen, maar zag hem nergens.
"Zou hij weg zijn?" Ik ging voor Sharon staan en hield Hendrik nog altijd met één arm stevig beet. TOen probeerde ik haar nog een keer te helen omdat ik dacht dat het helen niet lukte omdat mijn krachten niet goed werkten.
"Ik kan je niet helen !" zei ik en keek Sharon met een bleek gezicht aan.

Ik probeerde An zo veel mogelijk te negeren zodat we geen problemen zouden krijgen, maar blijkbaar zat zij daar niet zo mee.
Ja hoor, kies je voor een aparte partij, bemoeien ze zich toch nog beiden met je...
Ik zuchtte.
"An, laat het!" snauwde ik lichtelijk zacht. Ik had mijn blik nog altijd op Zankou gefocust en zag hem toen verdwijnen, maar iets zei me dat hij een plan had; hij was nog niet klaar hier.
Toen keek ik An aan.
"Wat kom je hier doen?!" vroeg ik onzeker, maar verborg dat in mijn stem. Ik drukte mijn hand op mijn wond toen ik ook doorhad dat ze me steeds probeerde te helen, maar het niet werkte.
"Misschien doordat ik aan een aparte kant sta. Cody en Aaron lossen dat zo wel op..."
Waar zijn die twee eigenlijk?!

Ik keek Sharon gekwetst aan, maar probeerde dat niet te hard laten merken. Omdat ik niet goed wist hoe me te gedragen keek ik maar naar Hendrik en zei zachtjes.
"Sorry...." Ik haalde mijn schouders op toen ze me vroeg wat ik kwam doen en keek haar dan plots toch aan.
"Ik was aan het wandelen met Hendrik en bedacht me toen dat jouw boomhut hier in het park is... en ik wilde gewoon even weten hoe het met je ging dus kwam ik maar even langs...."Ik zweeg even.
"We vragen ons allemaal af hoe het met je gaat Sharon ! Ik begrijp het best dat je niet aan een kant wil staan, maar je moet toch niet doen alsof we niet bestaan? !" Ik wist niet dat Zankou zich klaarhield om weer te verschijnen.

Eens had ik dit verwacht en ik voelde meteen dat An gekwetst was, maar wisten ze dan niet van de gevolgen als ik normaal met hun om ging? Duidelijk niet...
"An, ik wil wel, maar ik kan niet! Absoluut niet! J-je weet niet wat er gebeurd a-als ik het wel doe..." vertelde ik onzeker. Ik wilde meer vertellen, maar kon het niet, ik mocht het niet.
Argg! Waarom is alles zo moeilijk en ingewikkeld?!
Ik keek onzeker naar An.
"Snap het alsjeblieft. Het is iets dat me te boven gaat, wat ons te boven gaat!" vervolgde ik.
"Als ik het wel doe, heeft het extreem ernstige gevolgen...!"

Verbaasd keek ik Sharon aan..
"H-hoe bedoel je?" vroeg ik en keek haar onzeker aan. Plots verscheen Zankou achter ons en gooide een energiebal naar Sharon toe. Ik zag de energiebal te laat , maar gilde wel.
"Sharon, pas op !" Ik orbde met Hendrik weg uit reflex en zag dat we in mijn kamer waren. Ik zette Hendrik in zijn box en beschermde hem met kristallen. Dan orbde ik terug naar Sharon en Zankou toe. Onzeker keek ik om me heen om te zien of Sharon in orde was. Zankou liep ondertussen naar Sharon toe.

Ik keek omlaag.
"Ik kan - mag je dat niet vertellen, An. Sorry..." zei ik onzeker en staarde naar de grond. Hierdoor merkte ik Zankou niet op en keek ik pas op toen ik An hoorde gillen. Geschrokken keek ik opzij en zag de energiebal aankomen.
Ik stak mijn hand uit in de hoop dat het me zou lukken om de energiebal te onderscheppen met mijn handen. Ik ving hem op en voelde hoe de kracht van de aanval verder wilde gaan, maar tegengehouden werd door mijn handen. Schrammen, brandwonden en krassen verschenen op mijn gezicht en armen, maar ik wist erin te slagen de energiebal in mijn handen te laten verdwijnen. Dit koste echter veel kracht en voor korte tijd zakte ik door mijn benen heen.
Toen zag ik Zankou op mij afkomen en hees ik mezelf weer overeind. Ik mócht niet opgeven, ik moest doorgaan! Ik nam een goede, parate houding aan, al verloor ik hierdoor steeds meer bloed en werden de wonden langzaamaan groter.

Ik zag Sharon en hoe gewond ze was en riep terwijl ik naar haar en Zankou toeliep.
"Cody ! Aaron !" Ik liet Zankou van Sharon wegvliegen en ondersteunde Sharon.
"Sharon, gaat het wel?" Hoewel ze nu niet meer aan mijn kante stond, wilde ik haar niet in de steek laten. Ze was en bleef mijn nichtje en we hadden veel dingen samen meegemaakt en ik wilde haar niet aan haar lot overlaten. DOordat ik me op Sharon richtte, merkte ik niet dat Zankou een energiebal naar me gooide. Ik werd geraakt en vloog weg. Zankou begon weer op Sharon af te lopen en begon sneller te lopen.

Hij en Cody waren druk bezig met de hut extra te beveiligen en een nieuwe plek te zoeken waar ze waarschijnlijk niet meer gestoord zouden worden door ongewensde bezoekers zodat ze geen last zouden hebben van de gevolgen als je je niet aan de afspraak hield van de neutrale kant.
Door de extra beveiliging drongen de hulpkreten van Sharon pas laat door en die van An niet eens. Geschrokken keek hij Cody aan, die op hetzelfde moment hem paniekerig aankeek. Tegelijkertijd verdwenen ze uit de hut om vlak achter Zankou - die in de richting van de behoorlijk gewonde Sharon liep - en keken ze elkaar aan.
Met hun blikken wisten ze wat ze beiden van plan waren en gingen ze aan de slag. Cody slingerde Zankou woedend opzij tegen een boom aan terwijl Aaron in een rookwolk verdween en naast Sharon weer verscheen, waarna hij haar voorzichtig - zodat ze niet zo veel pijn erbij zou lijden - oppakte en met haar verdween, gevolgd door Cody.
In de hut probeerde ze met al hun mogelijkheden - spreuken, dranken, echt alles - om haar te genezen, maar niets hielp, niet eens een heel klein beetje! Lichtelijk in paniek dachten ze na over wat nu te doen, tot ze van Sharon hoorden dat ook An haar niet kon helen op een of andere manier.
Ten einde raad pakte Aaron Sharon weer voorzichtig op, legde Cody zijn hand op Aarons schouder en verdwenen ze met z'n drieën naar de Manor, in de hoop dat ze daar genezen kon worden. Sharon ging ondertussen steeds harder achteruit...

Ik werd helemaal genegeerd door Cody en Aaron en kwam woedend weer overeind. Ik keek even naar mijn buik en hoopte dat alles in orde was met mijn baby. Ik legde mijn hand op mijn buik toen ik plots merkte dat Zankou vlak voor me stond. Ik probeerde hem weg te orben, maar het lukte me niet. Angstig deed ik enkele stappen naar achteren, maar hij pakte me bij mijn polsen en schemerde met me weg. Ondertussen dacht Piper ies gehoord te hebben in de woonkamer en toen ze hen drieën zag en zag dat er iets met HAAR dochter was, sprintte ze naar hen toe. Ze liet zich op de grond vallen naadt haar dochter.
"Wat is er met Sharon aan de hand?" vroeg ze in paniek.

Hij keek rond voor hulp.
"HELP!" riep hij luid. Ongeduldig wachtte hij af en legde hij Sharon voorzichtig vast op de bank. Het boeide hem niet wat de gevolgen waren nu ze hulp vroegen aan een van de andere kanten. Een van de kanten had er zelf om gevraagd en als alles maar goed kwam met Sharon, kon het hem ook niets schelen. Toen verscheen Piper.
"Zankou ging achter haar aan en ze raakte zwaar gewond. Onze drankjes, spreuken en methodes werken alleen allemaal niet om haar te genezen!" vertelde hij in paniek en hij knielde naast Sharon neer en pakte haar hand.
Sharon drukte altijd nog op de grootste wonden om het bloeden een beetje te stelpen.
"W-waar...i-is...A-an?" kreeg ze er met moeite uit en Aaron en Cody keken elkaar verbaasd aan. Toen wisten ze wat ze gezien hadden en gauw knipperde Cody weg, maar hij zag geen An en ook geen Zankou meer. Hij vloekte. Hoe vertelde hij dit aan de anderen? Of was An hier niet eens geweest?
Hij nam geen risico en knipperde naar het huis van Zankou...

Toen Cody wegschemerde, nam ze plaats naast Aaron bij Sharon. Zwijgend keek ze naar haar wonden, sprong op en rende weg. Even later kwam ze weer terug met een verbanddoos. Zonder nog steeds iets te zeggen begon ze de wonden van haar dochter te ontsmetten.
"Zo !" zei ze toen ze klaar was. "Ik kom zo terug !" zei ze en liep naar de keuken waar ze Paige riep. Ze moest en zou proberen Paige haar dochter te laten helen.
"Paige !"
Zankou keek om toen hij iemand zag binnen knipperen en keek Cody boos aan. HIj was blij dat hij An ergens anders opgesloten had.

Ze hoorde haar zus Piper om haar roepen en orbte naar haar toe.
''Piper wat is er aan de hand.''
Toen ze hoorde wat er was, ging ze snel naar de anderen toe, waar shar ook was en ze knielde bij Shar neer en begon gelijk met het proberen om haar te helen. Daarna keek ze Piper en de anderen aan.
''Het lukt me niet ik krijg haar niet geheeld''
Ze kijkt onzeker Piper aan.
''wat moeten we nu doen''

((Toestemming om Piper te godmoden))

Ze volgde haar zusje naar de woonkamer en hoopte met heel haar hart dat het in orde zou komen met Sharon. Toen Paige haar zei dat het haar niet lukte om Sharon te helen, sprongen haar ogen vol tranen en ze ging op haar knieën naast de bank waarop Sharon ligt, zitten. De tranen stroomden over haar wangen en al zou ze ze tegen willen gehouden hebben, dan was het haar nog niet gelukt. Ze bleef even stilletjes zitten en keek toen weer Paige aan.
"Misschien moeten we het Leo vragen, hij is een Elder, het zou hem toch wel moeten lukken !" Haar ogen vulden zich weer met vastberadenheid omdat ze alles wilde doen om haar dochter te redden toen ze weer een beetje hoop kreeg.

Hij voelde een zacht kneepje van Sharons hand in de zijne en hij keek haar diep in haar ogen aan.
Zankou, dit krijg je terug, de volle laag! Maar eerst zorgen dat Sharon overleefd... Cody, Sharon kan niet geheeld worden, weet jij nog iets?! Zeg alsjeblieft ja!
Cody martelde ondertussen Zankou in de hoop achter de verblijfplaats van An te weten te komen.
"Kom op, ik heb nog genoeg met je af te rekenen! Zeg waar An is en je komt er nu nog goed van af!" schreeuwde hij dreigend. Toen hoorde hij Aaron en dacht hij diep na terwijl hij nog altijd doorging Zankou te martelen.
Wacht eens even... Ja! Volgens mij heb ik iets! Even dit afmaken en dan ga ik erachteraan!
Aaron zuchtte opgelucht en keek de anderen aan.
"Cody weet nog een mogelijke manier. Hij is erachteraan gegaan."