de dochter van zijn vijand

de dochter van zijn vijand


((Wat: Alec zit nu in het zesde jaar en krijgt te weten dat Lis de dochter is van voldemort, zijn vijand.
Hoe gaat hij hiermee overweg
Waar: leerlingen kamer van griffoendor
Wanneer: begin van het leerjaar
Wie: Iedereen, zolang het logisch is
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:



Hij zat in de leerlingen kamer en had van zijn vrienden gehoord dat het meisje dat Lisette heet de dochter van Voldemort was.
Wat doet ze hier in griffoendor.
Hij zat al een tijdje onopgemert naar haar te kijken.
Ze hoort hier helemaal niet.
Hij voelde zich woedend.
''Ik ga even wandelen.''
Hij ging de leerlingen kamer uit.

Ik verveel me gewoon te pletter, heb mijn huiswerk af (tja, dat zou jij ook doen als Hermelien je telkens achter de vodden zit...). Ik ben hink-stap-sprong aan het doen, de hele leerlingenkamer rond. Ik voel me een beetje stom, maar ach. Ik geef het op en plof in een stoel neer, om een jongen naar buiten te zien gaan. Ik weet dat hij een zesdejaars is en ik haal mijn schouders op en ga verder met de leerlingenkamer rondstaren in de hoop dat ik iets interessants zie.

Hij liep een beetje te ijsberen in de gang.
Ik moet iets doen
Hij dacht erg diep na.
Dankzij haar vader is mijn zusje en vader dood.
Hij begon erg boos te worden.
Ik moet een plan hebben
Hij ging weer naar binnen en plofte neer voor de openhaard en dacht diep na.

Ik kijk nog verveeld rond en zie de jongen alweer terugkomen. Aangezien ik niks te doen heb verder sta ik maar op en slenter naar hem toe.
''Hé,'' begroet ik hem en iedereen in de buurt. ''Iemand zin in een spelletje ofzo? Ik heb al m'n huiswerk af, heb niks te doen en verveel me te pletter!''

Hij keek haar woedend aan.
''Ik wil niets met je doen''
Zei hij boos.
''Ik wil niets met jou te maken hebben''
Zei hij woedend.
''Laat me met rust.''
Hij wou naar de jongens slaapkamer gaan.

''Nou zeg! IEMAND is hier met z'n verkeerde been uit bed gestapt en IK ben het niet!'' roep ik hem na. Ik sjok naar een stoel.
''Wat onbeleefd...'' mompel ik en plof in de stoel neer. ''...Ik heb toch wel mijn tanden gepoetst...?''
Ik hou mijn hand voor mijn mond en adem erin om aan mijn adem te kunnen ruiken.
''Jup. Gelukkig. ...Waarom is ie dan zo bezig...''

Hij ging woedend op bed liggen.
''Wat denkt ze wel niet''
Zei hij boos.
''Hoe durft ze tegen mij te praten''
Hij pakte een foto van zijn vader een zusje.
''Ik zal wraak voor jullie nemen''
Zei hij toen.

Ik zie een eerstejaars meisje de leerlingenkamer instrompelen en vergeet het incident van net compleet, om naar haar toe te hollen en haar overeind te houden.
''Gaat het?'' vraag ik bezorgd, waarop ik een hoofdschudding als antwoord krijg. ''Wat is er dan met je?''
''Zwadderaar!'' piept ze. ''Die besloot dat ik een goed oefendoel was!''
''Rottig, hmm? Hoe heet ie, dan zal ik 'm!''
''K-k-kan ik niet zeggen!'' piept ze.
''Komt later wel. Jij gaat eerst naar de ziekenzaal. Ik loop met je mee. AH! Geen protesten!''
Ik loods het meisje naar de ziekenzaal en loop dan terug naar de leerlingenkamer, van plan om een oogje op het meisje te houden. Ik kom weer binnen en zie sommigen naar me staren.
''...Wat?''

Hij was na een tijdje weer naar beneden gegaan.
''Gelukkig ze is weg''
Zei hij toen zachtjes.
''Gelukkig''
Hij ging weer voor het openhaart zitten.
''Wat nu?''
Hij was weer in gedachte verzonken.

''WAT nou?'' vraag ik aan iemand die staart. ''Heb ik iets van je aan ofzo?''
Ik hou mijn hoofd scheef en zie dan de jongen weer zitten. Ik besluit hem te negeren en ga ver bij hem uit de buurt zitten. Ik ga wat met mijn ketting zitten spelen en zucht even.
Waar zou de rest zijn...

Hij hoorde opeens lis.
''O''
Hij keek even maar keek toen weer naar het vuur.
Harry kwam de leerling kamer in en zag Lis.
''Hey lis''
Zei hij toen vrolijk.
''Wat doe je binnen met dit mooie weer?''

Ik kijk op, glimlach breed en omhels Harry spontaan.
''Op iemand wachten die mijn verveling wegneemt! Dank je, dank je, dank je! Zeg alsjeblieft dat je iets te doen hebt! Ik verveel me DOOD!''
Ik laat hem maar los voor ik hem plet en kijk hoopvol naar Harry op. ''Please...?''

Hij stond op en liep langs lis naar buiten.
''Moordenaars kind''
Fluisterde hij zodat alleen Lis het hoorde.
Harry moest een beetje lachen.
''Waarom ga je niet mee wandelen?''
Vroeg hij toen.
''het is heerlijk weer''

Ik kijk Alec verbijsterd na en kijk naar Harry (nog steeds met open mond).
''Dat joch noemde me moordenaarskind...!'' mompel ik, beginnend met woedend worden. ''Even niet wandelen. Ik moet hem even vertellen wat ik van 'm vind...''
Ik vernauw mijn ogen, sta op en begin achter Alec aan te lopen.
''Hé!'' roep ik. ''Jij durft wel, hè? Ik heb NIKS gemeen met mijn vader, dat je 't weet!''

Hij draaide zich om.
''Ja dat zal wel''
Zei hij woedend.
''Jou vader heeft mijn vader en zusje laten vermoorden''
Zei hij toen.
''En volgens mij ben jij geen haar beter''
Harry rende erachter aan.

''Ik heb nooit iemand vermoord!'' zeg ik. ''Het spijt me van je vader en zusje, maar neem je haat niet uit op MIJ!''
Ik zet mijn handen op mijn heupen en kijk woedend naar de veel-grotere Alec op.
''IK... heb niemand vermoord. Nooit. En zal dat nooit doen! Is dat duidelijk, lange lummel?''

HIj keek haar aan.
''Ja dat zal wel''
Hij had tranen in zijn ogen.
''Ik geloof er niets van''
Hij rende huilend naar buiten.
Harry keek Lis aan.
''Gaat het?''

''Met mij wel. Met hem... kennelijk niet.''
Ik kijk even naar de grond.
''Hij zit geloof ik nog heel erg met de dood van die familieleden van hem... en ik heb het naar boven gebracht! ...Harry... doe ik dat ook bij jou? Mijn vader HEEFT je ouders vermoordt... Breng ik alles weer naar boven? Je bent één van mijn beste vrienden... Het spijt me... maar ik kan er niets aan doen dat... ik een Vilijn ben.''

Hij zat huilend bij het water.
''"Wat moet ik nu toch?''
Hij voelde zich radeloos.
Harry keek Lis aan.
''Nee dat doe je bij mij niet''
Zei hij toen erg serieus.
''Omdat ik weet dat je niet als je vader bent en dat je een geweldige vriendin bent.''

Ik glimlach.
''Jij wel,'' zeg ik dan en knuffel Harry even dankbaar.
''Dan zullen we d'r maar eens verandering in brengen van het feit dat dat joch denkt dat ik zoals mijn vader ben, hè? Dit kost me de kop... maar ik ga hem achterna. Wens me succes!''
Ik laat Harry los en hup de leerlingenkamer uit en loop op goed geluk naar buiten en zie Alec al gauw zitten. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten, met een duidelijk vredelievend gebaar.
Ik kijk alleen naar het water en dring me niet op.

Hij merkte het.
''Wat wil je van me?''
Vroeg hij toen huilend.
''Ik wil dat je me met rust laat''
Hij schroof een stuk op.
pap, lilian
Hij bleef huilen.
Harry ging meer weer naar de leerlingen kamer.

Ik doe een tijdje niks en blijf gewoon bij hem zitten. Ik pak mijn toverstok en leg die een eind van me weg zodat hij ziet dat ik niks in de zin heb.
''Hé... huilen is oké. Iedere traan is een verhaal op zich. Er zijn vrolijke verhalen... en trieste. Maar het blijft het leven.''
Ik waag het niet mijn arm vriendschappelijk om Alec's schouders te slaan en blijf gewoon kalmerend praten.

Hij keek haar aan.
'"Wat weet jij ervan''
Zei hij toen verdrietig maar ook boos.
''Heb jij al eens iemand verloren doordat diegene vermoord werd?''
Vroeg hij boos.
''Dacht het niet''
Hij keek weer huilend voor zich uit.

''...Ik zou het niet weten. Het enige familielid die ik kwijt ben is mijn moeder. En... ik weet niet wat er met haar is gebeurd...''
Ik kijk naar de grond.
''Je kan me zoveel uitschelden en slaan als je wil, maar dat gaat niet helpen. Dat brengt niemand terug... en ik heb geen schuld.''

Hij werd rustiger.
''Ik weet het''
Zei hij na een tijdje toen zachtjes.
''Maar ik wil zo graag wraak''
Hij keek haar niet aan.
''Sorry''
Fluisterde hij