een vreemde eis

Chris keek boos.
"IK IST GEEN BABY !" riep hij woedend.
Piper keek naar haar kinderen.
"Aan tafel iedereeen!" Ze ging Melinda halen en zette haar in het kinderstoeltje aan de tafel.
An keek verbaasd en wist nu zeker dat er iets aan de hand was.
"Mama, zeg me wat er aan de hand is!"

Ze schudde haar hoofd.
''Ik kan het niet''
Zei ze toen.
''Als hij dat weet''
Ze was echt bang.
''Hij word dan zo boos.''
Ze klonk ook erg bang.

"Sorry ik wou je niet beledigen"
mompelde ze en glimlachte
"Het spijt me echt"
zei ze oprecht en ging toen naar de eettafel
"Nog maals bedankt dat ik mag blijven piper"
zei ze beleefd

Piper glimlachte.
"Geeft niet !" zei ze. "het is echt geen probleem!" Ze ging naar de keuken en haalde de rest van het eten.
Chris ging aan tafel zitten en keek nieuwsgierig naar Faina.
"Hoe jij heten?"
An keek geschrokken.
"Ik bescherm je tegen wie het ook is!"

ze begon te huilen.
''Maar je vader word dan kwaad''
Huilde ze.
''Ik wil niet meer klappen''
Ze was heel erg van streek.
''Ik hou van hem, maar ben zo bang''
Ze bleef huilen.

"Mijn naam is Faina maar de kinderen waar ik help noemen me Fini"
glimlachte ze
ze rolde de rand van haar mouw omhoog en keek naar Chris
"Je mag zelf kiezen hoe je me noemt"
zei ze hem

Chris keek verbaasd.
"Fini?" vroeg hij en keek toen zijn moeder aan.
"Laal he mama?"
Piper knikte maar snel en ging zitten.
An schrok en bracht haar moeder naar de rand van het zwembad.
"Slaat papa jhe? " vroeg ze en wilde het eigenlijk niet geloven.
"Maar ...waarom?"

Ze bleef huilen.
''Hij is telkens zo boos''
Huilde ze.
''Ik ben zo bang''
Ze was nog erg van streek.
''Zo bang''
Ze bleef hard huilen.

ze lachte zachtjes
ze besefte maar al te goed dat het vast al moeilijk was voor piper om haar genoeg te vertrouwen om haar aan dezelfde tafel met haar kinderen te laten zitten
ze keek kalm naar haar eigen handen en deed haar best niemand tot last te zijn
Na het eten doe ik de afwas dan ben ik tenminste een hulp in plaats van een last
bedacht ze en zuchte eventjes zacht

''Liefje, ik ben bij Piper en ik eet mee - ik kom gelijk na het eten naar jullie toe, oké? En ik kan niet wachten tot ik je tekening te zien krijg!''



Ik lach om het gedoe van Chris en Faina, om dan ook maar te gaan zitten.
''Hé, tante Piper! Het deel dat hier al staat ziet er al heel lekker uit! Maar... we moeten wel even wachten op tante Prue, of wat? Toch?''

Piper knikte.
"Ja en op Wyatt!" zei ze . Ze ging snel haar oudste zoontje zoeken en zette hem op de stoel.
"Zo, PRUE?!"
Catharina begon te huilen.
"Ook honger hebben, mama!"
An keek bang.
"Jij gaat niet meer naar huis toe! Je komt maar een tijdje bij mij en Ric logeren en we nemen de kindere mee!"

Ze schudde haar hoofd.
''Neee''
Ookal sloeg hij haar ze hield nog heel veel van hem.
''Ik wil niet bij hem weg''
Huilde ze.
''Ik hou van hem.''
Ze was heel erg overstuur.

''Als jullie zin hebben kunnen jullie ook naar de manor komen,'' zegt Prue kalm, om dan het mondstuk van haar mobiel te bedekken.
''Ben even aan het bellen, Piper! Ik kom er zo aan!''



''Dat was duidelijk,'' grijns ik. ''We moeten dus NOG langer wachten tot we kunnen eten. Ach...''

Piper keek rond.
"Nemen jullie al maar!"
Catharina knikte en gaf de hoorn aan haar vader. Ze ging snel haar schoenen en jas aandoen.
Andy keek verbaasd.
"Prue?"
An knuffelde haar moeder.
"Maar even, tot je wat gekalmeerd bent!"

Ze wachte beleefd tot alle anderen voor zichzelf hadden genomen
Eigenlijk moest ze niet eten ze kon dagen zonder eten
ze kookte graag maar at amper
ze keek naar lis

Ze bleef huilen.
''Ik weet het niet meer''
Huilde ze.
''Ik ben zo in de war''
Ze kroop haast helemaal in elkaar.
''Wat moet ik toch''
Huilde ze.

Piper wachtte ongeduldig op Prue en begon Melinda al maar eten te geven ondertussen.
Cath kreeg haar schoenen niet aan.
"Prue?" vroeg Andy.
An hield haar moeder goed vast.
"Kom alsjeblieft bij mij logeren, zeg tegen papa dat ik problemen heb en dat je daarom moet komen... zijn de kinderen veilig bij hem denk je?"

Ze bleef huilen.
''Ok''
Zei ze zachtjes.
''Ja ze zijn veilig''
Zei ze daarna.
''Hij zou ze nooit iets doen''
Ze huilde nog

''Oh, Andy, ik eet mee bij Piper - ik geloof dat Cath het al duidelijk aan het maken is daarzo?''
Prue lacht even.
''Ik eet hier mee! Willen jullie ook mee-eten?''



Ik straal en schep mijn normale portie op.
''Te gek, Piper!'' zeg ik en neem een hapje.
''Ik wist het. Super duper fantastisch lekker. Tante Piper... ik geef u een tien voor koken!''

Ze schepte van alles een klein beetje op
ze at er van en glimlachte
"Wow das echt lekker piper"
prijsde ze
ze at rustig verder

Ze liep de keuken binnen en zag dat er een meisje was die ze niet kende.
"Hé!", zei ze, "Wie ben jij?"
Ze keek het meisje vragend aan.
"Ik heb jou nog niet eerder gezien, denk ik.", zei ze.

"Goedendag mijn naam is Faina Shax"
zei ze beleefd en glimlachte naar Phoebe
ze legde haar bestek neer op haar bord want ze was klaar
"En u bent Phoebe het is een genoegen u te kunnen ontmoeten"
glimlachte ze eerlijk en stond op om haar een hand te kunnen geven
ze bewonderde Phoebe enorm door haar gave om zowel gevoelens te begrijpen en de toekomst te kunnen zien

Piper had een beetje gebloosd toen Lisette dat zei en glimlachte vrolijk naar Faina. Nu keek ze wat onzeker naar haar zusje en besloot maar even te wachten voor ze zou zeggen dat het geen toeval was dat haar achternaam Shax was.
An keek wat onzeker.
"Maar ik dacht ook dat hij jou nooit iets zou doen", zei ze toen onzeker.
Andy glimlachte.
"We zijn er over tien minuten! TOt zo, lieverd!" Hij hing op en ging Cath helpen. Toen ze klaar was, deed hij zijn eigen jas en scheonen aan en reed met zijn dochtertje naar de manor toe.

Ze bleef erg van streek.
''Ik weet het niet meer'''
Huilde ze.
''Ik wil gewoon dat het ophoudt''
Zei ze toen.
''Het moet''
Ze leek wel een wrak

Ze glimlachtte naar Faina.
"Aangenaam Faina.", zei ze.
Ze lette niet op de achternaam. Ze keek Piper aan en zag dat ze onzeker was.
"Piper kan ik je na het eten even spreken?", vroeg ze.
Ze nam een bord en begon te eten.