Familiezaken

Familiezaken


((Wat: Nu alle kinderen van Piper Halliwell zeker voor de komende tijd weer in huis wonen, lijkt het tijd voor een gezellige afspraak. Niet iedereen heeft er evenveel zin in en gaan er ook liever niet op in. Daarom besluiten ze gewoon enkel met z'n allen gezellig te gaan eten tegelijk (Piper kookt). Dan komt plots onverwachts bezoek; Leo komt langs. Deels kwam hij om weer eens tijd met Piper en zijn gezin door te brengen, deels vanwege een geheime opdracht waarbij hij als lichtgids van de Charmed Ones weer kort functioneerd. Dit bevalt niet iedereen even goed...
Waar: Manor, eetkamer
Wanneer: 's Avonds bij het avondeten
Genre: Spanning, persoonlijke ervaringen, emoties,...
Wie: Leo, Piper, Chris (2x), Wyatt (2x), Melinda (?), Sharon (en eventuele anderen, maar dit is begin)
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is!))

Beginpost:


Het was rustig aan tafel, niemand zei ook maar een woord. Mijn vermoeden zei dat mijn moeder wat anders had gehoopt, maar wat moest ik zeggen? Ik wist niets te vertellen. Ik mocht dan wel weer terug thuis wonen, maar wat veranderde? Ze bleven mijn familie en wanneer ik iemand nodig had om mee te praten, deed ik het wel, maar nu... ik wist niets.
Zwijgend at ik van het eten dat mijn moeder klaar gemaakt had, dat zoals altijd heerlijk smaakte. Ik zat tussen mijn broers in - de twee uit de toekomst - en tegenover mij zat mijn moeder tussen mijn jongere broertjes en zusje in. Een groot gezin, maar normaal zou het nooit worden, daar was ons leven te ingewikkeld voor. Broers uit de toekomst, Demons die ieder moment aan konden vallen, Spreukongelukken en ga zo maar door.
Ik keek mijn broers aan en probeerde een gesprek te beginnen. De stilte was gewoon te erg...
"Hebben jullie al protegées of enkel ons? Als je dat protegées kan noemen," voegde ik er zachtjes aan toe. Ik was tenslotte hun zusje! Dat kon je toch niet de protegée van hun als lichtgidsen noemen, of wel?!

Piper was at zwijgend. Ze was erg moe en zei daarom niet erg veel.
Chris zat met zijn gedachten bij Shadow en hun nu-nog-ongeboren baby en keek toen geschrokken op.
"Huh?" vroeg hij en toen drong tot hem door wat Sharon gevraagd had. "Ik heb veel protégés ja", zei hij toen en at weer verder.
Klein Chrisje had genoeg gegeten, maar begon daarom maar wat met zijn eten te spelen.

Ik zuchtte. Oké, we gingen niet een familiedagje houden zoals niemand wilde - behalve mam - maar waarom zei niemand dan iets tijdens het eten? Kom op! Dit was toch voor de positiviteit? Zelfs mijn moeder zei niets!
Ik mokte in gedachte op de situatie en at rustig verder. Veel trek had ik niet en zo werd mijn eetlust er niet beter op. Ik wilde enkel nu sneller weg; ik verveelde me een beetje.

"Protegées vallen mee, maar Chris heeft dan ook meer ervaring in deze tijd en ik heb zat andere taken op me gekregen," antwoordde hij. Hij merkte de redelijk sombere stemming, maar besteedde er niet te veel aandacht aan.
Kleine Wyatt gooide plots vrolijk lachend wat van zijn eten midden in het gezicht van grote Chris.
Wyatt en Sharon stopten met eten en een nieuwe hap nemen en staarde even roerloos naar kleine Wyatt - die ondeugend en speels glimlachte - en Chris - die onder het eten zat. Beiden kregen plots de grootste moeite niet te gaan lachen.
Die vind het blijkbaar ook stil en saai... Haha!

Piper keek geschrokken op.
"Wyatt !" zei ze toen streng en keek met een lichtelijk boze blik naar haar zoontje, maar toen ze nog een keer naar grote Chris keek, barstte ze plots in lachen uit.
Klein Chrisje vond het helemaal niet leuk en nam een handvol eten van zijn bord en gooide dat naar kleine Wyatt.
Grote Chris was nog te verbaasd om iets te zeggen of doen en keek een beetje boos om zich heen. Toch begon hij toen ook te lachen.

Hij orbte opeens binnen.
''Hey''
Zei hij toen en zag dat Wyatt en Chris onder het eten zat.
''Kom ik ongeleggen?''
Vroeg hij toen onzeker.
Hopelijk niet
dacht hij toen.

Ik hield het niet meer vol en barstte in lachen uit, helemaal toen ik Chris' verbaasde gezicht zag. Ik zag hoe mijn kleine broertje onschuldig en speels naar mijn moeder keek en probeerde mijn lachen te minderen door mijn hand voor mijn mond te houden.
En weg is de doodse en akelige stilte... dacht ik vrolijk.
Plots lag ik in een nog grotere deuk toen kleine Wyatt weer terug naar Chrisje wilde gooien, maar moeder raakte.


Hij voelde zich steeds vrolijker worden en lachte gezellig mee. Het lachen stopte echter toen er iemand binnen orbde.
"Hoi, pap," zei hij toen. "Geen probleem."


Mijn lachen stopte abrupt toen mijn vader binnen orbde. Ik legde mijn vork op mijn bord, schoof mijn stoel naar achteren en liep weg van tafel zonder nog maar een woord te zeggen. Mijn vrolijke stemming was binnen een paar tellen enorm gedaald, volgens mij had ik nog nooit zo'n snelle daling meegemaakt bij mezelf.
Ik rende de trap op, liep mijn kamer binnen, gooide de deur met een klap achter me dicht en deed hem op slot waarna ik kwaad op bed plofte.


Hij keek verbaasd Sharon na en keek Chris aan. Hij wist nog niet te veel van deze tijd en hij had Sharon en Leo nog niet eerder samen gezien, dus dit had hij absoluut niet verwacht en hij begreep ook niet wat er gaande was...

Piper vond het niet meer zo grappig toen zij ook onderhing en wilde net gaan zeggen dat ze moesten ophouden toen ze plots merkte dat iemand binnen orbde. Ze had gedacht dat het Paige ofzo was, maar was erg verbaasd toen ze zag dat het Leo was. Haar vork kletterde uit haar handen en toen keek ze Sharon na.
"Sharon !" Ze stond op waardoor haar stoel achteruit schoot, veegde snel met haar serviette haar gezicht proper en rende zonder een woord tegen Leo te zeggen achter haar oudste dochter aan. Bij haar kamer aangekomen, klopte ze op de deur.
"Sharon?Ik ben het, mag ik binnen komen?"
Klein Chrisje draaide zich vrolijk om.
"Papa !" HIj stak zijn armen uit naar zijn vader en wilde graag opgetild worden.
Grote Chris keek een beetje onzeker naar Wyatt en had achter Sharon willen aangaan, maar zijn moeder was hem voor.
"Hey", zei hij onzeker tegen zijn vader.

Hij keek Sharon en Piper naar.
''Sharon haat me''
Zei hij toen verdrietig.
''Hey grote jonge''
Zei hij tegen kleine Chris.
''Hoi Chris''
Zei hij tegen de grotere.

"Nee, ik ben bezig! Ik heb stilte nodig!" reageerde ik enkel. Mijn stemming was weg en ik had even geen zin om aan mijn moeder uit te leggen waarom ik wegliep en het uit te praten; dat zou toch nooit lukken. Volgens mij begreep maar één iemand hoe ik me voelde; Chris. Als ik het goed had, voelde hij zich ook zo, misschien iets minder, misschien iets erger, maar hij begreep me!
"Kan ik nu weer verder?"
Ik pakte mijn laptop tevoorschijn en zette hem op mijn schoot en begon aan een One Shot, een die paste bij hoe ik me nu voelde....


Hij keek nog altijd Chris vragend aan en snapte het niet.
Kleine Wyatt hield zijn beer stevig tegen zich aan en hield zijn vader vrolijk in het oog en nam elke beweging in zich op.
"Hé, pap. Sharon haat je niet... Ik denk dat het komt doordat ze net uit een... lastige situatie ontsnapt is," zei hij. Hij doelde op haar ziekenhuismoment niet zo lang geleden als gevolg van haar onpartijdigheid...

Chris schudde lichtjes zijn hoofd omdat hij er niet over wilde praten en sloot een moment zijn ogen.
Moet ik je laten of heb je een babbel nodig? vroeg Chris in gedachten aan zijn zusje. Hij wilde zich niet opdringen, maar wilde er wel voor haar zijn.

Piper slikte even.
"Ok, is goed", zei ze zachtjes. "Ja, je mag weer..." Ze bleef nog even staan en sloot haar ogen. Het kostte haar enorm veel moeite om de tranen die ze op voelde wellen tegen te houden. Na een paar keer diep adem te hebben gehaald en over haar ogen had geveegd, vond ze dat het wel weer ging en liep ze naar beneden.
"Ik ben er weer", zei ze en aan haar stem was al niet meer te horen dat ze van streek was. Ze ging zitten en keek even naar klein Chrisje. TOen begon ze zwijgend verder te eten alsof Leo helemaal niet binnengeorbd was.

Hij zuchte.
''Het was zeker geen goed idee om te komen?''
Vroeg hij toen.
''Ik wou wat tijd met jullie door brengen''
Hij zuchte al weer.
''Ik kom anders later wel terug''
Hij zette kleine Chrisje neer en wou weg orben.

Piper draaide zich snel even om.
"Nee, Leo ..." Ze wist niet wat ze wilde zeggen, maar bleef toch naar hem kijken. Uiteindelijk vroeg ze.
"Wil je erbij komen zitten? HEt is gewoon raar dat je even binnen komt orben ... wat kom je doen?"
KLein Chrisje bego nte huilen en stak zijna rmen weer uit naar zijn vader en hoopte door hem opgepakt te worden.

Ik antwoordde niet, want ik wist het antwoord niet.
Misschien... ik weet niet, antwoordde ze tenslotte onzeker.
Ondertussen schreef ze verder aan de One Shot en tot haar verbazing ging het typen supersnel en wist ze alle regels op de juiste manier met gevoel over te brengen.


Wyatt zag hoe zijn kleine versie een van zijn handen losmaakte van zijn beer en deze uitstak naar zijn vader. Zíjn beurd dit maal.
Grote Wyatt probeerde de aandacht van Chris te krijgen, een antwoord op wat er aan de hand was.