Live Game Trouble

Live Game Trouble


((Wat: De kinderen van twee gezinnen worden in een levensecht spel, een spel met Demons en bedreigingen van vrienden en familie. Drie teams werden met deze zes familieleden gevormd en al gauw blijkt dat ze moeten zorgen dat ze snel reizen, want op sommige plaatsen in het spel tikt de tijd door voor een bekende die sterft als geen van de koppels op tijd daar is. Vinden de deelnemers elkaar en weten ze iedereen op tijd te redden en ondertussen te overleven van de dodelijke vallen en vijandelijke aanvallen van de Demons?
Waar: Onderwereld, een doolhofachtige plek maar wel breed
Wanneer: 's Nachts
Genre: Spanning, avontuur, actie,...
Wie: Demons, Chris, Wyatt, Sharon, Cicaro, Maria, An (en wie er later genoemd worden)
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is!))

Beginpost:


Langzaam werd ik wakker en had ik het gevoel alsof mijn hoofd uit elkaar zou barsten, zo'n zeer deed hij. Ik trok een pijnlijke blik en wreef over mijn hoofd. Een pijnscheut trok door mijn hoofd heen toen ik over een bult ging en ik besloot dat het tijd werd mijn ogen te openen en te zien wat er aan de hand was.
Veel kon ik me niet herinneren van de afgelopen tijd. Het laatste dat ik me herinnerde, was dat ik aan het schrijven was op de bank... en een helse pijn door mijn hoofd.
De pijnlijke herinnering deed mijn gezichtsuitdrukking weer veranderen en eindelijk opende ik mijn ogen. Direct wist ik waar ik me ergens moest bevinden; de Onderwereld. Ik zuchtte. Ik probeerde weg te orben, maar het lukte niet. Ik gromde.
Toen hoorde ik een rustige ademhaling en stond ik op.
"Wie is daar?" riep ik. Ik liep behoedzaam op het geluid af en schrok.
"Cicaro!" Ik rende op hem af en probeerde hem wakker te schudden.
"Word wakker!"


Hij keek om zich heen en vroeg zich af waar hij zich bevond. Hij herkende het niet als een van de plaatsen waar hij weleens in de toekomst was, dus dit was voor hem nog vreemder dan wanneer hij in zijn eigen tijd in de Onderwereld bevond.
Een grote vlam begon plots te brandden op een torts die hij nog niet eerder opgemerkt had. Een schaduw doemde meteen op en hij liep om de torts heen, klaar om zich te verdedigen. Direct liet hij zijn handen zakken en rende hij naar de persoon die daar lag toe.
"An, alles in orde?"


Maria's hoofd stond op springen. Ze voelde druppels gedroogd bloed aan haar achterhoofd plakken en trok een vies gezicht. Nors keek ze om zich heen, zich afvragend waar ze was en waarom. Waarom...?
"Hallo! Is daar iemand?!" riep ze luid, maar geen reactie, zoals ze al verwachtte. Ze zuchtte.
En nu? Orben lukt niet, telepathie ook niet... Kom ik hier nog ooit weg?!
Plots hoorde ze iets bewegen en sloop ze in de richting van het geluid. Ze meende eerst steentjes op de grond te horen en achteraf bleek dat ook, maar anders dan ze verwachtte. Het was niet iemand die naar haar toe liep en op de steentjes stapte. Het was een liggende persoon, duidelijk in dezelfde situatie als haar, alleen deze was nog niet bij bewustzijn gekomen. Ze liep naar hem toe en knielde naast hem neer en draaide hem naar zich toe. Ze schrok.
"Chris!"

''Wat?'' mompelt Cicaro slaperig. ''Ik slaap net zo lekker - AUW!''
Hij schiet overeind en grijpt naar zijn hoofd.
''Oké, wie is zo leuk geweest een baksteen op mijn hoofd te laten vallen, want zo voelt mijn hoofd aan!'' jammert hij.
Na nog wat jammeren, vloeken en mompelen kijkt hij eindelijk rond.
''...Waarom zijn we hier?'' vraagt hij meteen, om naar Sharon te kijken. ''Sharon... wat heb je gedaan?'' doet hij gelijk, eraan gewend dat Shar van alles uitspookt.

Ik hoorde geluid, eerst leek het van ver te komen, maar toen hoorde ik iemand vlak bij me mijn naam zitten.
"Wyatt?" vroeg ik verbaasd toen ik zijn stem herkende en ging recht zitten. Meteen greep ik naar mijn hoofd.
"Au!" Onzeker keek ik opm me heen en keek toen Wyatt aan. "WAt deon we hier? En waar zijn we?"

Chris kwam meteen bij toen hij een geschrokken stem hoorde en ging rechtzitten. DE pijn in zijn hoofd negeerde hij en tegelijk bezorgd en onzeker keek hij van Maria naar de omgeving."
Waar zijn we? Wat doen we hier?" Hij merkte dat ze gewond was en stak zijn hand naar haar uit.
"Zal ik je helen?"

"Slaapkop, opstaan!" zei ik geïrriteerd toen Cicaro verder wilde slapen. "Kom op! Niet aanstellen over een baksteen die er niet is, er zijn grotere problemeren!"
Ik stak mijn handen in mijn zij, stond op en keek nors Cicaro aan.
"Ook hallo, neefje! En bedankt! Ik weet ook niet wat er is, we zitten in hetzelfde schuitje! Sorry hoor dat ik een keer niet onder kwade invloed ben!" reageerde ik verontwaardigd en sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik negeerde de lichte duizeling die ik had.


"Geen idee. We zijn duidelijk in de Onderwereld, maar dat is alles wat ik weet. Niets is mogelijk met de buitenwereld; geen orbing naar buiten en ook geen telepathie. We zitten vast..." antwoordde hij op An en trok haar overeind.
"Alles in orde? Moet ik je helen?"


"Ik weet het niet. Het ene moment was ik thuis en het andere moment hier..." antwoordde ze nadenkend, geen idee hebbend wat er gaande was. "Hoeft niet hoor, het is opgedroogd bloed inmiddels... Ben jij in orde?"

''Nou, het gebeurt vaak zat...'' mompelt Cicaro. ''En mijn hoofd doet pijn, wat zou jij denken, dat je hoofd geraakt was door een vliegende stoomboot?''
Hij snuift na die sarcastische opmerking.
''Oh en... sorry dat ik een kwal was...'' mompelt hij dan. ''Ik hoop dat we er snel achterkomen waarom we hier zijn...''
Weet hij veel dat hij later zou wensen dat hij dat nooit had gezegd...

Chris kwam overeind en knikte.
"Gaat wel", mompelde hij. "Al zou het beter gaan als ik zou weten waar we ons op dit moment bevonden !" Hij zweeg even en toen herinnerde hij zich weer dat hij thuis op de bank was gaan liggen en wat tv was gaan kijken nadat Shadow ergens heen moest.

Ik glimlachte toen Wyatt me overeind trok als bedankje en schudde mijn hoofd.
"Het gaat wel...", momelde ik en werd toen een beetje bleek. "Wie zou ons hier dan heen gestuurd hebben en waarom?" Onzeker keek ik hem aan en keek daarna om me heen.
"En waarom juist wij?"

Ik zuchtte. Tja, zo kende ik hem.
"Het is al goed. We moeten gewoon nu goed samenwerken om hier weg zien te komen, maar hoe?"
Ik keek om me heen, maar zag enkel een uitweg en ik vertrouwde het niet helemaal.
"Zullen we dan maar?"


"Ik heb geen idee. Het enige wat ik begrijp is dat ze ons niet willen doden, nog niet tenminste. Anders waren we dat allang geweest. Maar het meest vreemde, vind ik, is dat ze ons bij elkaar laten," reageerde Wyatt. "Zullen we maar een uitweg gaan zoeken? Ik wil het liefst hier zo snel mogelijk weg."


"Ik zie geen verband waarom we hier zijn. Ik bedoel; we waren niet op dezelfde plek en ik heb geen banden met de Onderwereld zover ik weet. Wat doen we dus hier?"
Ze keek om zich heen en liep toen naar de gang die ze zag. Plots dook ze gauw op de grond om een energiebal te ontwijken. Ze keek opzij en orbde de volgende tegen de wand. Woedend orbde ze de Demon tegen de muur en krabbelde ze weer overeind.

Ik knikte.
"Dat was ik ook al aan het denken", zei ik zachtjes en wees naar een gang die ik plots zag.
"DAarheen maar?" Ik zag niet meteen een andere weg dus begon ik er op af te lopen, me er niet van bewust dat het wel eens gevaarlijk kon zijn...

Chris haalde onzeker zijn schouders op en probeerde in gedachten te bedenken wat de reden zou kunnen zijn. Hij had dan ook niet meteen door dat Maria naar een gang toeliep.
"Maria !" riep hij plots toen ze o pde grond lag en dacht even dat ze geraakt was. Toen zag hij de demon tegen de muur georbd worden.
"Ben je in orde? "vroeg hij aan zijn nichtje.

''We kunnen hier niet blijven zitten, hè?'' zegt hij en krabbelt overeind. ''We zullen wel moeten...''
Cico loopt voorzichtig naar de uitweg die te zien is, om zijn hoofd om de hoek te steken en te kijken.
''Kust veilig! Kom je, Shar?''
Hij stapt de hoek om om te beginnen met lopen, naar Sharon achteruitkijkend en dus niet erg op de gang lettend.

"Ja, maar let wel op! Ik vertrouw het niet helemaal. Het is allemaal... te vaag," antwoordde ik en liep naar hem toe. Plots zag ik een lichtje verderop in de gang en stak ik mijn hand uit en orbde Cicaro naast me, op de hoek van de gang. Zelf drukte ik me stevig tegen de muur aan en rakelings schoot er een vuurbal voorbij.
"Net op tijd..."


"Er zit niets anders op, maar we moeten oppassen. Het blijft er allemaal erg vreemd uitzien en we moeten meer op onze hoede zijn dan ooit," waarschuwde hij en liep tenslotte richting de gang.


"Ja hoor, het voelt fijn soms even je frustratie op iemand af te richten," zei ze opgelucht toen ze weer overeind stond. "Al was ik veel liever nu weer nar huis gegaan."

Plots galmde door de hele ruimte een stem, krakend en onbekend:
"Welkom, dames en heren. Welkom bij Live Game Trouble! Hierin vechten heksen tegen Demons en andere wezens, hopend het eindpunt te halen! Tot nu toe hebben ze echter stuk voor stuk gefaald. Zullen onze magische Charmedkids daar verandering in brengen? De koppels hebben zonet allemaal hun eerste stap in de richting van de uitgang gezet, hoeveel zullen er nog volgen? En dan nog voor de deelnemers: Rust niet te lang uit, of je haalt het checkpoint niet op tijd waar mogelijk een van je familieleden of vrienden vermoord word als jij faalt..."
Een hatelijke lach weergalmde door de gangen.
"Succes, doe je best! Live Game Trouble, begin!"


Ik schrok.
"Nee, hè?!" jammerde ik en sloeg met mijn hoofd tegen de wand van frustratie.
"Auw!" Direct wreef ik erover; ik was de nogal pijnlijke bult daar vergeten...


Wanhopig keek ze Chris aan.
"Koppels? Dus... we zijn niet de enigen?" zei ze geschrokken.

Chris glimlachte even naar zijn nichtje en wilde net iets zeggen toen hij plots die stem hoorde.
"Verdomme", vloekte hij en schudde zijn hoofd."Nee, ik denk niet dat we de enigen zijn!" Hij hoopte maar dat Sharon niet bij die koppels hoorde. "Wie zou er nog zijn?" vroeg hij onzeker. "En ik denk trouwens dat we verder moeten gaan voordat we te laat op die plek aankomen", zei hij zachtjes. "Wie weet wie ze gevangen genomen hebben!" Even bleef hij nog staan en keek wat om zich heen, maar toen ging hij op weg naar de gang.



Ik keek even om en schrok toen er plots een vuurbal naar me toe vloog. Snel orbde ik naar een andere plek van de kamer en keek geschrokken naar Wyatt.
"Daar zit dus een demon !" Ik zag nog een vuurbal en orbde die snel naar me toe waarna ik die teruggooide naar de plek en zag plots een vuurzee.
"Zo, die is weg!" Ik gaf een gil van schrik toen ik plots een stem hoorde en keek even om me heen. Toen besefte ik pas dat de persoon van die stem niet in de ruimte was. Toch gaf het me geen geruststelling omdat ik begreep dat er nog meer levens op het spel stonden.

''Dank je, Sharon,'' zegt hij geschrokken van de energiebal, om dan naar het plafond te kijken.
''Geweldig... een spel op leven en dood. Lijkt een beetje op Saw, als je het mij vraagt... Da's niet goed.''
Hij staart naar Sharon als ze haar hoofd tegen de muur beukt.
''Sharon... ik wil niet sukkelig klinken ofzo, maar ik geloof dat we al genoeg blauwe plekken gaan oplopen ZONDER dat jij je hoofd ook nog eens tegen de muur beukt als een maniak! ...Zullen we maar verder gaan?''

"Saw?" vroeg ik aan Cicaro. "Die film? Niet dat ik hem gezien heb, enkel van horen zeggen weet ik een beetje waar hij over gaat..."
En dat zijn geen reacties dat het een rustige, goede film was, maar griezelig...
"En ik doe wat ik wil hoor en kunnen we ons nu op de situatie focussen? Wie weet wie ze vermoordden als we niet op tijd weet ik veel waar zijn!"


"Alles in orde?" vroeg hij aan An. Hij keek behoedzaam om zich heen, kijkend of er nog meer Demons waren, maar hield tegelijkertijd ook An in de gaten.


"Ik hoop dat wie het ook is, ze in orde zijn..." zei ze twijfelend. Ze keek twijfelend naar de gang, hopend dat ze niet te veel demons tegen zouden komen.

''Goed idee, Sharon. Sorry.''
Cico kijkt weer om de hoek, om met een vuurbal in zijn hand verder te lopen, klaar om terug te schieten. Al snel komt die mogelijkheid op, aangezien er een demon op Sharon afkomt.
''Hé! Lelijkerd!'' roept Cicaro om hem af te lijden. Woedend kijkt de demon om en gaat in plaats van naar Sharon naar Cicaro, om een vuurbal tegen zijn hoofd te krijgen.
''Raak! Sharon, kom op!''

Chris knikte.
"De enige manier om daarachter te komen is en om ervoor te zorgen dat het ook goed met hen gaat, is als we onze weg verderzetten !" HIj liep de gang binnen en hield zich klaar om weg t e orben als dat nodig mocht zijn.



Ik keek Wyatt aan.
"Niet echt nee", zei ik zachtjes en was bang omdat ik niet wist wie er gevangen genomen was.
"We moeten verdergaan!"

"Bedankt!" zei ik glimlachend en kwam toen ook tevoorschijn vanachter de hoek. Ik haalde diep adem, concentreerde me en probeerde te voelen wie hier waren, maar dat mislukte. Ik gromde. Ik wist niet of het kwam doordat ik nog niet zo goed in het voelen was of doordat het hier gewoon niet mogelijk was. Het werkte in ieder geval niet.
"Laten we maar zorgen dat we zo snel mogelijk bij het einde komen!" Ik begon te lopen, maar deed al gauw een stap naar achteren toen de grond verdween en er een diepe afgrond verscheen.
"Fijn!" klaagde ik. Ik orbde naar de andere kant van de afgrond en wenkte Cicaro.


"Ja, laten we gaan!" antwoordde hij en behoedzaam liep hij verder.
Plots orbde hij weg toen er pijlen van lichtdemonen vanuit de muur schoten. Hij verscheen weer naast An.
"Net op tijd..." zei hij. Aan zijn stem was de schrik te merken...
"Dit word lastiger dan gedacht!"


"Kunnen we niet gewoon naar het einde orben?" stelde Maria onzeker voor.

Chris dacht even na en zie toen.
"Ik denk het niet ... Zo gemakkelijk zullen ze het ons niet maken, maar we kunnen het in ieder geval wel proberen ..." Hij hield de omgeving goed in de gaten zodat hij op tijd weg zou kunnen orben.



Ik schrok, maar kon me nog net op tijd in houden om geen gil van schrik te slaken.
"Dit is niet goed", mompelde ik en keek een beetje bang om me heen. Ik knikte toen als antwoord.
"Ja, vrees het ook ..."

Maria probeerde weg te orben, maar knalde in plaats daarvan hard tegen de muur aan.
"Au!" gromde ze en wreef over haar lichaam die nu nogal pijnlijk aanvoelde.


Wyatt keek om zich heen.
"Toch zullen we erlangs moeten. Ik weet niet of het een loos dreigement is, maar als ze iemand hebben, moeten we zorgen dat we op tijd zijn!"


Ik wachtte op Cicaro.

Geschrokken rende hij naar Maria toe en hielp haar overeind.
"Gaat het wel?" vroeg hij bezorgd en keek haar onderzoekend aan. "Heb je ergens pijn?" Voor de zekerheid begon hij haar te helen en keek haar daarna onzeker aan. "Beter?"
An knikte.
"Zullen e het dan maar doen?" Ze durfde er niet aan te denken wie gevangen zou zijn.

Hij liep naar de afgrond en kon het niet laten om even naar beneden te kijken.
''Dat is diep,'' zei hij nuchter en orbte naast Sharon.
''Daar moet nou niemand invallen. Lijkt me erg pijnlijk... In elk geval, zullen we maar gewoon verder lopen? Hier blijven staan lost ook niks op.''
Hij glimlachte.