De uitstap naar het strand

De uitstap naar het strand


Wat: Belle gaat op uitstap naar het strand en leert daar Ariël en de anderen kennen. Ze gaat elke dag naar het strand en beleefd er veel plezier. Maar de gemene zeeheks Ursula is uit op wraak en wil Ariël en de anderen pijn doen. Hoe gaat dit aflopen?
Waar: Op het strand
Wanneer: in de zomer
Genre: avontuur
Wie: iedereen zolang het maar logisch blijft
Regels:

Beginpost:



Ze was met phillipe haar paard onderweg naar het strand om daar wat te wandelen en eventueel wat te eten. Toen ze aankwam bij het strand bond ze Phillipe vast waar paarden vastgemaakt moeten worden en begon ze aan haar wandelen. Na een tijdje werd ze wat moe en ging ze even zitten. Toen ze ging zitten zag ze in de verte een meisje op een rots zitten. Het meisje had rood haar en zag er anders uit dan de andere meisjes die zij al gezien had. Ze liep naar de rots.
"Hoi.", zei ze, "Mooi weertje vind je niet?"



Ze zat te zonnen op een rots aan het strand toen ze een meisje naar haar zag komen. Ze zakte met haar staart in het water en keek het meisje aan nadat zij een vraag stelde.
"Ja, het is enorm mooi weer om te zonnen.", zei ze, "De zon staat hoog en geeft toch nog veel warmte af. Ik geniet van dit weer. Het is gewoon supergoed weer om te zwemmen."
Ze zwaaide wat met haar staart onder water maar zorgde dat het andere meisje haar staart niet kon zien. Men vader vermoord me als hij hierachter komt.



"Ja het water ziet er inderdaad goed uit.", zei ze, "Ik ben Belle. Waarom zak je nu opeens zo in het water?"
Ze keek het rare meisje aan en zag dat ze geen normale kledij aan had.
"Je ziet er anders uit dan de meisjes die ik al heb gezien.", zei ze, "Hoe komt dat?"



"Ik ben Ariël.", zei ze, "Wel, ik heb geen idee hoe dat komt."
Ze keek Belle aan en wou haar geheim niet vertellen.
"Wat doe jij eigenlijk hier?", vroeg ze om van onderwerp te veranderen.
Opeens zag ze in de verte nog meer beweging en zakte nog meer het water in.

Ze rende nog een eindje en wierp een blik naar achteren. Toen ze tot haar opluchting zag dat ze niet gevolgd werd, ging ze trager lopen tot ze uiteindelijk rustig wandelde.
"Ha ! Eindelijk eens even alleen en dan ook echt alleen !" Omdat ze bang was dat Pumbaa en Timon haar weer zouden volgen, begon ze toch weer een beetje terug te lopen. Ze was boos op haar vader omdat die haar nooit alleen eens ergens heen liet gaan. PLots bleef ze staan omdat ze iets vreemds rook, iets dat ze nog nooit eerder geroken had ! Ze keek om zich heen en zag dat ze wel erg ver van huis was, maar dat kon haar niet veel schelen. Haar aandacht wer nu volledig in beslag genomen door de vreemde, voro haar nieuwe geur. Nieuwsgierig liep ze verder tot ze uiteindeljk bij water kwam. Verbaasd staarde ze over de zee uit. Niets dan water ! Ze zag niets anders, geen land ! Daardoor merkte ze de 2 meisjes eerst nog niet eens op.

Dory zwom onder het wateroppervlakte van de zee. Ze had absoluut geen idee hoe ze hier kwam en ze zwom verward in rondjes, vertwijfeld met een vind tegen haar mond aan gedrukt.
''Oh... oh...'' mompelde ze in zichzelf. ''Waar ben ik... moet ik...?''
Ze zwom naar haar linkerkant.
''...Nee... Oh, waar ben ik, waar moet ik heen?''
Ze keek om zich heen en zag dicht bij land opeens een enorme vin. Enorm voor haar, althans.
''Oh. Oh! Grote vis! Hallo? Zou ik mogen vragen waar ik ben?''

Ze hoorde een stemmetje onder het water en dook onder.
"Wat is er?", vroeg ze en toen zag ze een klein blauw visje, "Oh hallo, je bent hier in de zee van koning Triton. Hoe ben je hier gekomen? Ik heb je nooit eerder gezien. Ik heet trouwens Ariël. Wat is jouw naam?"
Ze zwom even heen en weer en keek het kleine visje aan. Toen dacht ze ineens aan Belle en ging nog even boven water.
"Ik ben zo terug Belle.", zei ze, "Ik heb even nood aan het koude water op mijn gezicht."
Ze dook snel weer onder water en keek het kleine visje terug aan.



Ze lachtte even naar Ariël en knikte.
"Ok tot zo.", zei ze en ze wandelde even verder.
Opeens zag ze iets dat ze nog nooit eerder had gezien. Ze liep ernaartoe en keek naar het schattige diertje.
"Hoi", zei ze, "Wat ben jij? Ik heb nog nooit eerder iets zoals jij gezien."
Ze boog zich en strekte haar hand uit om het diertje te aaien.

Dory's ogen verwijdden toen ze de andere helft van de enorme vin zag. Een mens! Tenminste... dat... dacht ze.
Even bleef ze zo staren, mond open en vinnen naar beneden, tot haar sociale kant het overnam.
''Ik ben Dory!'' zei ze vrolijk, en greep met beiden vinnen de grote hand van de mens-vis en schudde die enthousiast. Toen liet ze los en zette een vin piekerend tegen haar kin.
''Ik heb eerlijk geen idee hoe ik hier verzeild ben geraakt, Ariana!''
Ze was allang weer Ariël's naam vergeten en had een naam verzonnen, die er toch heel wat op leek.
''Ik heb namelijk last van korte termijngeheugen-verlies! Loopt in de familie! ...Tenminste, dat... dat... denk ik...''
Ze zette alweer nadenkend een vin op haar kin, knipperde even met haar ogen, liet die vin toen vergeten vallen en keek vrolijk op naar de mens-vis.
''Wie ben jij?''

Ze keek Fronsend naar Dory.
"Ik ben Ariël.", zei ze nogmaals, "Wat ga jij vandaag nog allemaal doen?"
Ze vond Dory raar maar besloot toch om met haar om te gaan al zal ze het wel vervelend vinden om haar naar opnieuw te zeggen. Ze zwom heen en weer en speelde met wat zeewier dat voorbijdreef. Toen ze Belle hoorde praten zwom ze weer even naar boven en zag dat Belle tegen een raar diertje praatte. Ze dook terug onder en keek Dory aan.
"Kom je mee Dory?", vroeg ze, "Boven is er een raar diertje. Wil jij niet weten wat het is?"
Ze zwaaide heen en weer met haar staart en keek even naar boven.

''Ik heb geen idee, Anada!'' antwoorde ze vrolijk. ''Het heeft weinig zin om plannen voor de dag te maken als je het toch maar vergeet, toch? Oh!''
Het laatste zegt ze geschrokken en verward als Ariël opeens naar boven zwemt en ze opeens alleen haar staartvin ziet.
Dory staart omhoog, 'neus' gerimpelt, tanden lichtjes zichtbaar, alsof je tegen het zonlicht inkijkt.
Toen de mens-vis weer onderdook deed ze haar gezicht weer normaal.
''Raar beest? Oh! Ik ben DOL op raadspelletjes! Kies mij, kies mij!''
Ze stak haar vin op alsof ze een kind was dat in de klas zat, lichtjes op en neer deinend in het water.
Ze glimlachte breed, nog steeds zwaaiend met een vin.

Ze was erg geschrokken toen ze Belle zag en durfde zich even niet te bewegen. Het 'wezen' dat naar haar toekwam, was erg vreemd. Ze had nog nooit zoiets gezien. Onzeker deinsde ze wat naar achteren toen Belle haar wilde aanraken, maar ze bleef wel op haar plaats. Ze had uit het water ook al zo'n wezen gezien. Even keek ze achter zich en hoopte dat haar ouders haar hier niet zouden vinden. Als ze wisten welke vreemde wezens ze ontmoet had, zouden ze vast en zeker kwaad zijn en niet willen dat ze nog een keer alleen op stap ging en dat vond ze net zo leuk. BAng bleef ze naar Belle kijken.

Ze keek Dory eventjes aan en trok haar mee naar boven. Ze kwam alleen met haar hoofd boven en keek van Belle naar het kleine diertje.
"Wat is het Belle?", vroeg ze, "Het ziet er zowel schattig uit als gevaarlijk. Ik krijg er bang van..."
Ze zwaaide onderwater nog wat met haar staart en keek Belle aan.




Ze keek Ariël even aan.
"Ik weet niet wat het is.", zei ze, "Het lijkt wel bang van mij."
Ze trok haar hand terug en deed een paar stappen achteruit.
"Ik zal je niet doen hoor.", zei ze, "Je mag weggaan wanneer je wil. Ik zal je echt niets doen."
Ze ging zitten in het zand en keek het diertje aan.



Ze keek van Belle naar het diertje en schudde haar hoofd.
"Wat erg.", zei ze, "Er is niets om bang voor te zijn hoor. Ik zal je ook niets doen. Ik zal zelfs in het water blijven en weggaan wanneer je dat wil."
Ze bleef het diertje aankijken en werd een beetje bang bij het zien van de klauwtjes van het diertje. Ze zwom een stukje naar achter.

Ze ontglipte aan Ariël en stak haar hoofd boven het wateroppervlak, nieuwsgierig naar het wezentje.
Ze bleef vlak voor de mens-vis drijven, totaal niet bang. Ze zwom dichter naar de kust en zag het wezentje ook.
Ze dacht even na en draaide zich om naar Ariël om triomfantelijk uit te roepen: ''Penguin!''
Ze dook even omlaag om 'adem' te halen en kwam weer omhoog, om nieuwsgierig naar de mens vlakbij te kijken. Dit was een echt mens, dat kon je zo zien.
Dory verloor al snel interesse en begon een liedje te neurien dat verdacht veel leek op 'blijf maar zwemmen'.

Ze keek verbaasd toe en werd rustig van de manier waarop Belle tegen haar sprak. Verbaasd zag ze een vreemd beestje dat ze "penguin" hoorde zeggen.
"Wat is een penguin?" vroeg ze verbaasd en was blij dat ze het diertje kon verstaan. Ze liep er dichter naar toe.
"Wat ben je klein !" zei ze verbaasd en zag dat het andere wezen dat leek op het ene dat aan land stond naar achteren zwom.
"Ik ben Kiara !" stelde ze zich toen voor.

Ze was achter haar dochtje aangegaan.
''KIARA''
Riep ze toen streng en liep naar haar toe.
''Waarom liep je weg''
Ze keek haar aan en zag toen de vreemde wezen.
''Wat is dat''
Ze ging beschermend voor Kiara staan.

"Nee he !" zei ze toen ze de stem van haar moeder herkende. Ze dook een beetje in elkaar en ging onder haar moeders buik door.
"Ik liep weg omdat ik graag eens alleen wilde zijn !" zei ze een beetje boos. "En die wezens weet ik niet wat ze zijn, maar ik ging praten met ... met dat kleintje daar !" zei ze en hief haar poot op om naar Dory te wijzen.
"Maar toen kwam jij me storen !" Ze duwde haar hoofd even tegen haar moeders buik aan en was eigenlijk best blij dat ze er was. Nu was ze helemaal niet bang meer.

Ze schrok van het grote dier dat opeens naar hen kwam. Ze liep zo snel als ze kan naar een rots en sprong erachter.
"Ariël zwem verder weg in de zee.", zei ze, "Dat grote dier ziet er enorm gevaarlijk uit."
Ze was bang maar had toch de moed om met haar hoofd boven de rots uit te komen en te kijken wat er gebeurde.



Ze knikte naar Belle en dook onderwater. Haar staart kwam even boven en ze zwom de zee verder in. Iets verder kwam ze terug boven om te kijken wat er gebeurde. Ook zij was enorm bang.
"Wat gebeurd er Dory?", vroeg ze, "Wees voorzichtig!"
Ze zwom toch wat dichter en haar staart kwam af en toe boven water.

''Penguin?'' vroeg ze allereerst superverbaasd, allang vergeten dat ze dat had gezegd.
'''t Is een soort vis!'' antwoorde ze opgewekt en totaal fout.
''Hi! Ik ben Dory!'' groette ze terug en bleef vriendelijk op dezelfde plaats drijven toen de grotere 'penguin' er ook aan kwam.
''Hallo!'' begroette ze dit wezen ook, al bleef ze er wel buiten toen de twee een kleine ruzie hadden. Toen keek ze naar Ariël.
''Het is oké, Variella!'' riep ze en zwom nog dichter naar de kust.
''Hallo groot dier! Ik ben Dory!'' zei ze enthousiast.

Ze keek naar Dory.
''Euhhh aangenaam''
Zei ze tegen haar.
''Mijn naam is Nala''
stelde zichzelf voor.
''Kiara je vader is heel erg ongerust''

"Dory !" zei ze vrolijk. "Wij zijn geen vissen !" zei ze toen en keek nieuwsgierig naar Dory. "Wat zijn vissen eigenlijk?" Ze hield haar hoofd een beetje schuin.
"We zijn leeuwen !" zei ze erg trots en keek haar meoder toen met een geïrriteerde blik aan. "Hij is altijd ongerust ! Of ik nou op de koningsrots ben of ergens ver weg !" zei ze en liep terug dichter naar haar moeder toe.
"Mam, we moeten toch niet meteen terug hé?" vroeg ze. "IK vind het hier leuk !" zei ze en liep dichter naar het water.

Ze keek Dory eventjes aan en zwom dichter naar het strand. Ze ging op het strand liggen en keek Nala en Kiara aan.
"Hallo, ik ben Ariël.", zei ze, "Dory is een vis. Wat doen jullie hier?"
Ze keek Dory even met een glimlach aan en keek daarna naar Nala en Kiara.
"Dit is geen regio waar leeuwen zitten.", zei ze, "Belle kom maar terug. Ik denk niet dat ze ons gaan opeten..."



Ze kwam achter de rots vandaan en liep dichterbij.
"Hoi, ik ben Belle.", zei ze, "Ariël wat ben jij eigenlijk? Ik heb nog nooit een mens gezien met een vissenstaart! Wat raar!"
Ze ging weer in het zand zitten en keek iedereen aan.

Dory pruilde.
''Jullie zitten allemaal op 't zand, maar ik kan daar niet ademen!''
Ze bleef maar op haar plekje in het water, wel zo dicht mogelijk bij het land.
Ze keek even onder zich en zag een miniscuul klein kwalletje. Er ging ergens een belletje rinkelen, maar ze wist niet waarvoor. Ze dook naar beneden, en glimlachte naar het kwalletje.
''Hallo, schatje!'' kirde ze en zwom dichterbij. ''Aww! Je bent zo lief en klein en ik noem je hierbij Guppie! Je bent mijn Guppie, ja. Kom hier, Guppie!''
Ze kirde en deed net alsof ze het tegen een soort rare puppy had, om zelf dichterbij te zwemmen en gestoken te worden door Guppie.
''Auw! Stoute Guppie!'' ze zwom omhoog en omklemde haar pijnlijke vin, met een vreselijke pruillip en keek omhoog naar de land-bezetters met die grote ogen van d'r.
''Guppie heeft me gebeten,'' zei ze zielig, om afgeleid te worden door een meeuw, die omlaag kwam gezeild. Ze wees ernaar met de niet-pijnlijke vin. ''Eend!''

"Wat zegt die vis?", vroeg ze en ze keek Dory aan, "Ik versta vissen! Ariël wat ben je nou eigenlijk?"
Ze keek de anderen aan en nam een paar steentjes op die naast haar lagen.



Ze keek Dory aan.
"Dory dat is geen eend!", zei ze, "Dat is een zeemeeuw. Belle, ik ben een zeemeermin. Eigenlijk mag ik van men vader niet met mensen praten..."
Ze bewoog haar staart en ging naar de rots om erop te zitten.
"Wat een rare dag!", zei ze, "Ik kom hier gewoon 2 leeuwen tegen. Dieren die ik nog nooit heb gezien. Ik leer een nieuw visje kennen en een meisje."

Ze dacht na.
''Ok we kunnen nog wel even blijven''
Zei ze toen.
''Maar beloof je dan dat je niet meer wegtloopt?''
Vroeg ze toen aan haar dochtertje.
''Anders gaan we meteen terug.''

Kiara was dol van vreugde toen ze haar moeder hoorde zeggen dat ze mocht blijven.
"Dankje mama !" zei ze opgewekt en knikte.
"Ik zal niet meer weglopen, voor een tijdje toch !" Grijzend liep ze dichter naar het water toe en keek naar Ariël. Verbaasd bleef ze naar haar kijken.
"Ze heeft een staart !" zei ze en draaide zich om naar haar moeder.
"Waarom heeft ze een staart?" vroeg ze onzeker.
"Dat is raar !"

"Ah dus jij bent een zeemeermin.", zei ze, "Ik heb over wezens zoals jou gelezen in 1 van de boeken in het kasteel. Ja, je mag zeggen dat het een rare dag is."
Ze gooide de steentjes achter haar rug weg en keek Nala en Kiara aan.
"Hoe komt het dat ik kan verstaan wat jullie zeggen?", vroeg ze opeens.



Ze keek Belle glimlachend aan.
"Staan er echt verhalen over zeemeerminnen en zeemeermannen in de boeken van de mensen?", vroeg ze.
Ze keek Kiara aan toen zij haar vraag stelde.
"Wel, ik weet zelf niet eens hoe het komt dat ik een staart heb.", zei ze onrechtstreeks, "Ik hoop maar dat men vader of Sebastiaan me niet komen zoeken."

Ze zag de 'eend' rustig doorvliegen, geen aandacht bestedend aan het kleine blauwe visje bij het strand.
Ze zuchtte opgelucht en zwom dichter naar land toe.
Dory bewoog zich dichter naar Kiara en plaatste haar vin dicht bij haar mond alsof ze een geheimpje wou delen.
''Ze is vast half penguin!'' fluisterde ze en zwom toen een rondje. Ze keek om zich heen en zag een school sardientjes, nogal ver weg. Ze glimlachte, ook al had ze geen idee waarom.
Ze dook weer op.
''Wie is in voor een spelletje? Ik ben DOL op spelletjes!''

"Wie is Sebastiaan?" vroeg ze nieuwsgierig. Daarna keek ze even verbaasd Dory aan en knikte toen.
"Ik heb zin in een spelletje !" riep ze uit en rende dichter naar Dory toe. Gefascineerd keek ze even naar het blauwe visje en raakte toen voorzichtig met een voorpoot het water aan.
"Brr... koud !" rilde ze en keek toen om naar haar moeder.
"Doe je ook mee?"