Dwalen in het donker

Dwalen in het donker


((Wat: Een groepje leerlingen blijft op de dag van het vertrek naar huis stiekem achter in Zweinstein. Ze zijn er van plan een weekend tot een weekje te blijven, aangezien ze verwachten dat de docenten nog een week dingen moeten regelen en dus op school blijven. Alleen blijkt het dat ze het fout hebben... De docenten verlaten allemaal voor het avondeten Zweinstein en ze worden opgesloten in het donkere kasteel...
Waar: Zweinstein
Wanneer: Op de dag dat iedereen wordt opgehaald om met de Zweinsteinexpress naar huis te gaan voor de zomervakantie
Genre: Spanning, avontuur, romantiek? We kijken wel...
Wie:
* Sharon Miller
* Nick Simons
* Elisabeth de Vries
* Ricardo Philips
* An Pauwels
* Jack Feyen
* Leen Pont
* Lisette Moor
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Sharon schoof het doek opzij en keek naar links en rechts, waarna ze het doek weer sloot. Ze leunde tegen de muur.
Een paar weken geleden had ze met enkele medeleerlingen afgesproken om een weekend of een week stiekem op Zweinstein te blijven als de trein naar huis vertrekt. Ze wist niet wie er allemaal zouden komen. Sommige wist ze wel, maar ze had ook iets gehoord, dat ze misschien nog andere mee zouden vragen. Ze was wel blij dat anderen het idee leuk vinden...
Zelf had ze naar haar pleegouders een brief gestuurd dat ze de eerste twee weken bij haar biologische familie ging logeren - iets wat ze nooit zou willen doen naar aanleiding van Harry's verhalen over hun - zodat ze zich niet zouden afvragen waar ze was... Ze had twee weken afgesproken voor het geval ze ineens langer op Zweinstein bleven. Wat de rest tegen hun ouders had gezegd, wist ze niet. Ook niet of ze wel iets hadden gezegd...
Ze stond al enkele minuten in de geheime gang die naar de zevende verdieping lijdde. Ze had hier afgesproken met de rest, zodat ze niet gezien zouden worden door de docenten en late leerlingen. Ze keek naar haar spullen die iets verderop in de gang stonden. Haar sneeuwuil Vifie lag met haar vleuger over haar kop te slapen. Haar witte veren staan glad omlaag en haar gele tralies glommen in het licht. Sharon keek even naar haar uil en glimlachte.
Toen schoof ze het doek weer opzij en keek ze voorzichtig links en rechts, maar zag niemand. Ze trok zich weer terug in de gang en hing het doek goed.
Waar blijven ze? dacht ze ongeduldig terwijl ze op haar horloge keek. Toen ze opkeek, schrok ze zich rot van haar vriendje, Nick, die ineens voor haar zat en omhelsde ze hem.
"Ik dacht even dat je me hier alleen achter liet!" fluisterde ze opgelucht en ze gaven elkaar een zoen, waarna hij naast haar tegen de muur plaats nam.

Ik wachte op Jack zodat we naar de rest toe zouden kunnen gaan. Ik keek nog even of verder niemand die achtergebleven was maar niet dat van plan was, me niet konden zien.
''Waar blijft Jack nou toch.''
Fluisterde ik zachtjes. Ik bleef wachten en zag hem toen, snel naar mij toe lopen.
''Jack waar was je gebleven, waarom moest je net nog snel iets doen.''
Vroeg ik erg zachtjes. Ik glimlachte vrolijk naar hem en gaf hem dan een zoen.
''Heb je gemist''

Ik heb van CharmieAngel altijd toestemming om Jack te godmoden.

Hij had zich verborgen en was even de tijd uit het oog verloren doordat hij in slaap gevallen was op zijn verstopplaats. Toen hij weer wakker werd na zijn dutje, sprong hij op en rende de gangen door naar de plaats waar hij afgesproken had met Elisabeth, zijn vriendin.
"Ik was in slaap gevallen op mijn verstopplaats !" zei hij met een grijns en gaf haar een zoen terug terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg.
"Zullen we naar de afgesproken plek gaan?" vroeg hij dan en keek even om zich heen om zich gerust te stellen dat er niemand anders was. Hij had zijn ouders een brief gestuurd waarin hij zei dat hij enkele weken bij een vriend ging logeren.
"Ik heb je ook gemist !"



Ik kwam uit mijn schuilplaats tevoorschijn en keek met een vluchtige blik de gang door. Daarna haalde ik opgelucht adem en keek op mijn horloge. Ik zag dat ik al te laat was en snelde naar de afgesproken plek toe.
Wat is het vreemd om Zweinstein zo verlaten te zien ! dacht ik bij mezelf. Tegen Hermelien had ik gezegd dat ik naar mijn pleegouders ging. Ik was blij dat ik haar nog niet verteld had van mijn ruzie met hen zodat ik haar nu kon vertellen dat ik naar daar toeging. Na de vakantie zou ik het haar dan maar vertellen. Ik dacht even terug aan de ruzie en een woedende blik verscheen in mijn ogen.
"Ik ga nooit meer terug naar hen !" zei ik zachtjes tegen mezelf en zag toen plots dat ik op de afgesproken plek was. Onzeker bleef ik stilstaan en keek om me heen.
"Sharon?"

''Ja laten we maar naar de plek gaan, voordat ze zich afvragen waar we blijven.''
Ik had tegen me ouders gezegt dat ik bij me pleegouders ging logeren.
''Kom op''
Ik ging richting de afgesproken plek en liep hand in hand met Jack. Toen we daar aankwamen zag ik An er staan en ik liep naar haar toe.
''Hey An, is sharon en de rest er al''
Ik wachte op antwoord.

Ik liep naar de plek waar we met zen alles hadden afgesproken. Ik had me een tijdje verstopt in een bezemkast waar blijkbaar niemand keek en was er net uitgekomen toen ik ergens een knal hoorde. Ik liep zo snel ik kon naar de geheime gang en was blij toen ik er eindelijk was.
"Hoi allemaal.", zei ik.

Ik klim vanaf mijn verstopplaats naar de grond en zodra ik een venster heb bereikt kijkt ik even omhoog naar mijn verstopplaats.
Ik glimlach trots. Als ik niet zo van klimmen had gehouden in een nachtelijk kasteel had ik het behoorlijk grote gat boven een pilaar nooit ontdekt. Het leek eigenlijk wel een beetje op een grot, of een hol.
Ik spring naar beneden, landt onhandig en ren snel naar een muur. Ik loop langzaam en op mijn hoede verder in de schaduw tot ik bij de ontmoetingsplaats kom en al een paar mensen zie staan.
''Jongens!'' sis ik. ''Sta niet zo in het licht, straks worden jullie nog gezien!''
Ik glip half uit de schaduwen en hang alleen met mijn hoofd eruit zodat ze weten wie het was.
''En ik weet dat ik een hypocriet ben, maar IK sta WEL in de schaduw.''
Ik grinnik.

Ik keek naar Lis.
''Lis rustig maar''
Zei ik en ging in de schaduw staan.
'"Zo beter?''
Vroeg ik toen.
''Kom hier''
Zei ik plagend tegen Jack en trok hem na me toe.
''Ik hou van je'' Ik kuste hem.

Ik keek om me heen.
"Is iedereen er? Of missen we er nog een paar?" Ik telde het aantal mensen, maar ik twijfelde. Ik haalde mijn schouders maar op en leunde weer tegen de muur. Ik wilde niet de leiding nemen, laat dat een ander maar doen. Ik was lang niet de oudste en de slimste en bovendien ook niet degene met de meeste ervaring of moed.
Ik zuchtte.
Tot zo ver vind ik er nog niet zo veel aan... Maar wat gaan we eigenlijk doen? Zweinsvelduitjes? De kans dat we dan steeds in en uit het kasteel komen zonder gezien te worden? De kans gezien te worden is dan enorm groot. De kans dat we hier gevonden worden is ook al groot...

Jack liet zich naar Elisa toetrekken.
"Het leuke aan de schaduw is dat niemand je kan zien !" fluisterde hij haar toe en begon haar vol liefde te kussen. Hij legde zijn armen om haar middel heen en knuffelde haar.
Ik liep naar Lis en kwam bij haar staan.
"Zo goed?3 vroeg ik. Nu was ik helemaal niet meer te zien, zelfs mijn hoofd niet zoals bij Lisette het geval was.

Ik glimlachte.
''daar heb je gelijk in.''
Fluisterde ik terug.
''Ik hou van je''
Ik kuste hem met veel passie.
''Met heel me hart''
Zei ik vrolijk.

''Hé tortelduifjes!'' lach ik. ''We kunnen jullie dan misschien niet zien, maar wel horen! Ik hoor het geklef hier helemaal!''
Ik lach zachtjes.
''En hé, An, weet je wat? Je bent een betere verstopper dan ik. Ik zie je niet eens! ... Waar ben je eigenlijk?''